แม่ทัพหนุ่มเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาให้คนตรงหน้าเมื่อรู้ว่านางมิได้มีธุระของสตรี แววตาดุจพญาหมาป่าจ้องกินเนื้อกระต่ายที่หมดทางสู้ แน่ละสิที่นี่เป็นจวนลับของเขาต่อให้นางอยากจะหนีก็ใช่ว่าจะทำได้ง่าย ๆ
จอกชาถูกยกขึ้นมาจิบ เขารู้สึกสดชื่นราวกับได้ดื่มน้ำอำมฤตเข้าไป คิดไม่ถึงว่าชาเพียงถ้วยเดียวของเจียงลี่หลินจะทำให้เขาสดชื่นได้เพียงนี้ หรืออาจเป็นเพราะคนตรงหน้าด้วยกระมัง
“ปีศาจน้อย เจ้าหัดโกหกตั้งแต่เมื่อใด”
“ท่านบอกว่า!! มีเรื่องจะคุยมิใช่หรือเจ้าคะ”
“หึ เปลี่ยนเรื่องเก่งเสียด้วยนั่งก่อนสิข้าไม่รีบรังแกเจ้าหรอกน่า เรายังมีเวลาอีกมาก”
“แต่ว่า….”
“หากเจ้ายังทำท่าเช่นนี้เราคงมิได้คุยกันเสียที”
ลี่หลินนั่งลงข้าง ๆ เขาพร้อมกับรินชาอีกถ้วยและส่งให้เขา นางเองก็รินให้ตัวเองดื่มเช่นกันเมื่อวางจอกชาลงได้จวินเซียวก็เริ่มตั้งคำถามทันที
“เหตุใดเจ้าจึงได้มาที่สกุลหลี่กับหย่งเล่อหาน”
ลี่หลินวางจอกชาลงแ
