ลี่หลินค่อย ๆ ขยับตัวในตอนเช้า แต่เมื่อหันไปข้าง ๆ นางกลับพบเพียงหมอนข้างที่วางเอาไว้เหมือนเช่นทุกคืน เรื่องราวเมื่อคืนนี้ราวกับความฝันที่นางทำหล่นหายก็มิปาน แต่เมื่อทบทวนจากความทรงจำ นางมั่นใจว่าเป็นเรื่องจริง
“ออกไปตั้งแต่เมื่อใดกันนะ”
“คุณหนู ท่านตื่นหรือยังเจ้าคะ”
“อาหลันข้าตื่นแล้วเข้ามาสิ”
“คุณหนูท่านลงกลอนเอาไว้ รบกวนท่านเปิดประตูให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ”
“อะไรนะลงกลอนงั้นหรือ…. พี่จวินเซียว”
นางค่อย ๆ ดึงชุดคลุมออกมาสวมและเดินมาเปิดประตูให้อาหลันเดินเข้ามาพร้อมกับสังเกตสีหน้าที่สดชื่นของผู้เป็นนายที่ไม่ได้เห็นมานานนับตั้งแต่ท่านแม่ทัพกลับมา
“คุณหนูเมื่อคืนนี้คงหลับสนิทสินะเจ้าคะ ใบหน้าถึงได้ดูสดชื่นถึงเพียงนี้”
“ข้าหรือ…. ก็น่าจะเป็นเช่นนั้นกระมัง คงเพราะอ่านตำรามากจนเผลอหลับไปก็เลย…”
“ดีแล้วเจ้าค่ะวันนี้เรือนหน้าก็คึกคักมากทีเดียวเพราะคนสกุลหลี่ส่งคนมาคุยกับนายท่านและฮูหยินเจ้าค
