บทที่ 25
คนผู้หนึ่ง
”…เจ้าอย่าได้เกรงกลัวอดีตของเซียวหมิ่นล่ะ บางทีสิ่งที่เรารู้อาจจะไม่ใช่เรื่องจริงเสมอไป”
“อดีตหรือเพคะ?”
“อะแฮ่ม ทรงอย่าทำให้นางเป็นกังวลจนเกินไปสิพะยะค่ะ”
ไม่รู้ว่าอี้หยางเซียวหมิ่นเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อใด บุรุษแทรกกลางระหว่างทั้งสอง ฝ่ามือหนาโอบเอวบางให้ออกห่างจากฮองเฮา ก่อนที่ผู้ที่เป็นดั่งมารดาคนที่สองของตน จะเอ่ยถึงเรื่อง'อดีต'อันน่าอับอายของตนออกมา
“ข้าก็แค่พูดเผื่อไว้พะยะค่ะ”
เป่าซูเม่ยนึกฉงนใจ ทว่าก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกไป หากเป็นสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการปิดบัง ตนก็ไม่อยากรู้ให้เกิดความอึดอัดต่อกัน เว้นเสียแต่เรื่องนั้นมันเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของสกุลเป่าของนาง
“เจ้าเคยไปเที่ยวในเมืองหรือไม่?”เปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้เกิดความอึดอัดต่อกัน เป่าซูเม่ยหูผึ่งเมื่อได้ยินถึงเรื่องนี้
“เมื่อครั้งยังเด็ก หม่อมฉันเคยไปอยู่หลายครั้งเจ้าค่ะ”
“หมิ่นอ๋องล่ะ?”
“เมื่อ
