บทที่ 7
หน้าที่ของสามีภรรยา
สตรีตัวน้อยนึกคิดอยู่ในใจอย่างสับสน จดจ้องดวงตาเรียวคมที่บัดนี้ก็จ้องมองนางราวกับกำลังหยั่งเชิง…
ดวงตาหวานเคลื่อนเข้าใกล้ริมฝีปากหยัก เมื่อปลายจมูกแตะปลายจมูกนางกลับชะงักค้าง ช้อนดวงตากลมขึ้นมองอี้หยางเซียวหมิ่น… บุรุษกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะโอบเอวบางหมายจะหมุนตัวนางให้นอนอยู่ใต้ร่างของตน ทว่าเป่าซูเม่ยกลับขืนตัวเอาไว้ แม้จะเป็นเรี่ยวแรงอันน้อยนิดแต่อี้หยางเซียวหมิ่นก็ยอมอ่อนให้กับนาง ส่งเสียงหัวเราะในลำคอด้วยความพึงพอใจ
“เร็วสิ เม่ยเอ๋อร์”
จดจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของนาง แววตาเหมือนจะอ่านง่าย แต่กลับไม่รู้เลย การกระทำเหมือนกับแสดงออกมาตามสิ่งที่คิดในใจ แต่กลับเก็บซ่อนบางสิ่งเอาไว้…
…เจ้าเก็บสิ่งใดเอาไว้กัน ทั้งความคิดเจ้า การกระทำของเจ้า ข้าอยากรับรู้เหลือเกิน…
เป่าซูเม่ยตัดสินใจแนบริมฝีปากลดลงบนริมฝีปากหยักของอี้หยางเซียวหมิ่น บดเคล้าอย่างเชื่องช้า หาไ
