บทที่ 13
มิเช่นนั้นเดี๋ยวได้สลบคาเตียง
…อย่างไรข้าก็ต้องพึ่งพิงอี้หยางเซียวหมิ่น จำเป็นต้องเอาอกเอาใจเพื่อให้ได้รับความโปรดปราน ระ เรื่องแค่นี้ข้าต้องทำได้!...
“…ท่าน…พี่ อ๊ะ!?”
ริมฝีปากหยักผละจากฝ่ามือเรียวเล็ก ก้มหน้าลงซุกซอกคองามระหง อ้าปากดูดดื่มเนื้อขาวๆ จนเกิดรอยสีเข้ม เป่าซูเม่ยสะดุ้งเฮือกและพยายามต่อต้าน หากปล่อยผ่านเลยมีหวังบนร่างของนางต้องมีร่องรอยของบุรุษไม่ต่ำกว่าสิบรอยเป็นแน่
รอบก่อนนางก็อายจนแทบมุดแผ่นดินเมื่อต้องเดินไปเดินมาโดยมีสายตาสาวใข้จ้องมองร่องรอยบนตัวนาง สาวใช้คงคิดว่านางได้รับความโปรดปรานกระมัง แม้จะเป็นเรื่องที่ดีทว่าเป่าซูเม่ยอายเหลือเกิน
“อย่าทำรอยนะเจ้าคะ อื้อ! มะ หมิ่นอ๋อง”เมื่อนางเรียกขานบุรุษด้วยความห่างเหินอีกครั้ง ฟันขาวก็กัดเนื้อนวลเนียนจนสตรีตัวน้อยสะดุ้ง เป็นการตักเตือนสตรีแสนดื้อดึง”ท่านพี่ อื้อ!!”
ร่องรอยย้ำเตือนตีตราร่างบอบบาง ยิ่งเป่าซูเม่ยต่อ
