บทที่ 14
บุกโจมตี
“อย่าเอ่ยไป เปลืองกำลังเสียเปล่าๆ เก็บกำลังไว้ต่อลมหายใจของเจ้าดีกว่า มิเช่นนั้นเดี๋ยวได้สลบคาเตียง”
จบถ้อยคำนั้นอี้หยางเซียวหมิ่นก็ถาโถมร่างกายเข้าใส่นางสุดกำลัง สตรีตัวน้อยร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวดระคนเสียวกระสัน กระทั่งรู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนที่พุ่งเข้าใส่ภายในกาย
สติของนางเลือนลางเสียแล้ว แต่สำหรับบุรุษผู้มากตัณหานั้น เพียงเท่านี้ยังไม่อิ่มหนำสำราญ จับร่างของนางให้นอนหงาย จับเรียวขายาวทั้งสองข้างอ้าออกเปิดกลีบกายสตรีบานสะพรั่ง แล้วจัดการจ่อปลายหัวมนที่กลีบกาย ก่อนจะดุนดันเข้าไปจนมิดด้าม
“อ๊า!!”
เป่าซูเม่ยครางเสียงกระเส่า ทั้งสุขสมและทรมานร่างกายเหลือเกิน อี้หยางเซียวหมิ่นในชาติที่แล้วนั้นช่างเย็นชาต่อนางหรือสตรีนางอื่น ไม่มีข่าวคราวว่าเกรี้ยวพาราสีสตรีนางใด จนบางครั้งเป่าซูเม่ยแอบคิดไปเองแต่เพียงผู้เดียวว่าสามีของตนอาจจะมีรสนิยมแปลกประหลาดไปบ้าง ไม่คิดเลยว่า
