บทที่ 16
หากเจ้ามิรีบนอนข้าคงได้ทำหน้าที่สามี
ฝ่ามือยังคงไม่คลายแรง ดวงตาคู่นั้นจดจ้องมองนางอย่างเค้นความ เป่าซูเม่ยหายใจติดขัด ฝ่ามือเรียวเล็กแตะที่ข้อมือใหญ่ แล้วช้อนดวงตามองอย่างเรียกร้องความเห็นใจ
“ข้าขี่อาชาไปเจ้าค่ะ”
“มีเหตุผลอันใดให้เจ้าต้องไปที่นั่น!?”
“ข้าได้ยินมาว่าหมิ่นอ๋องไปที่เขตชายแดนเเนื่องจากมีข่าวว่าปีศาจบุกเข้ามาทำลายหมู่บ้าน ข้าจึงตามไปด้วยความเป็นห่วงเจ้าค่ะ”
จดจ้องมองดวงตาหยดหมึกของบุรุษ เพื่อแสดงถึงความจริงใจ แม้แท้จริงแล้วจะเป็นการโป้ปดก็ตาม แต่เพื่อความอยู่รอด มนุษย์ย่อมหาหนทางเสมอ!
“เป็นห่วงหรือ เป็นห่วงอันใด?”
“เป็นห่วงหมิ่นอ๋องน่ะสิเจ้าคะ หรือจะให้ข้าเป็นห่วงบุรุษอื่นกันเจ้าคะ!”
ได้ฟังดังนั้นอี้หยางเซียวหมิ่นจึงนิ่งเงียบไป คลายฝ่ามือที่กอบกุมรอบลำคอระหงแล้วดึงกลับ…
“ห่วงข้าหรือ?”
“เจ้าค่ะ… หมิ่นอ๋องเพิ่งได้เขตปกครองมิใช่หรือเจ้าคะ แม้จะเคยสู้กับสัตว์ป
