บทที่ 19
ถ้อยคำที่ลอยมาตามสายลม
มู่หรานกัง อาจารย์ผู้ชำนาญทั้งบู้และบุ๋นมองสตรีตัวน้อยที่นอบน้อมรู้มารยาทอย่างพึงพอใจ ก่อนจะร่ายฝ่ามือไม่กี่รอบทำให้พื้นบริเวณรอบกายเป่าซูเม่ยอบอุ่นขึ้นมา นางมองรอบกายด้วยความแปลกใจ ก่อนจะช้อนดวงหน้าขึ้นมองมู่หรานกัง ปลายนิ้วเหี่ยวย่นตามกาลเวลายื่นมาแตะที่กลางหน้าผากของสตรีตัวน้อย
เกิดประกายแสงคล้ายเมื่อครู่รอบตัวนาง ลมวูบไหวพัดรอบกายนาง ทว่าครานี้มู่หรานกังกลับไม่ยอมถอดถอนปลายนิ้วออก จรดปลายนิ้วแผ่วเบาที่กลางหน้าผากของนางเนิ่นนาน กระทั่งผ่านมาเพลาหนึ่ง เป่าซูเม่ยก็รับรู้ได้ถึงอาการคับแน่นในอก หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวและปวดหนึบ แต่นางก็ไม่อาจต้านพลังมหาศาลที่ตรึงตัวนางให้แหงนหน้าขึ้น
ขณะเดียวกันอี้หยางเซียวหมิ่นก็มีอาการปวดร้าวที่ดวงตา จนบุรุษต้องหลับตาลง ยกฝ่ามือขึ้นกุมเอาไว้ มู่หรานกังมองปฏิกิริยาของทั้งสองก่อนจะดึงปลายนิ้วกลับมา
ประกายแสงดับลงเมื่อปลายน
