บทที่ 20
เขี้ยวเล็บหมาป่า
ทว่าในตอนนั้นเอง…
“กรี๊ด!!!”
“ช่วยด้วยเจ้าค่ะ! เม่ยหวางเฟยถูกหมาป่าปีศาจคาบไปแล้ว!!”
ชุนเถาและหรงฮวาวิ่งออกมาจากรถม้าเพื่อขอความช่วยเหลือ อี้หยางเซียวหมิ่นหันมองตามสายตาของสาวใช้ทั้งสอง เห็นว่าหมาป่าตัวโตตัวหนึ่งคาบเป่าซูเม่ยเอาไว้ในปาก แล้วกระโดดวิ่งหนีหายไป!
ห้วงแห่งความฝัน…
หลังจากมู่หรานกังให้ของขวัญบางอย่างแก่เป่าซูเม่ย นางก็ไม่อาจต้านฤทธิ์ของมันได้ เมื่อหลับตาลงไม่กี่จิบน้ำชา ตัวนางก็มาปรากฏกายอยู่พื้นที่ว่างกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ไม่มีพื้น ไม่มีท้องนภา แต่กลับมีสายลมพัดผ่านผิวกายเย็นสบาย
…ที่นี่ที่ใดกัน?...
“ที่นี่คือห้วงความฝัน”
เสียงของคนผู้หนึ่งตอบสิ่งที่นางใคร่รู้ในใจ เสียงนั้นดังกังวาลก้องไปทั่ว จึงไม่อาจหาที่มาของเสียงได้
“เหตุใดข้าจึงมาอยู่ที่นี่?”
เป่าซูเม่ยกวาดสายตามองไปรอบด้าน มันว่างเปล่า…
“เพราะข้าเอ็นดูเจ้ายิ่งนัก แม่นางน้อย”
นางไม
