ตอนที่ 11 งอน
1275 Words
มหาวิทยาลัยxx
ใบชานั่งอ่านข้อความที่ส่งเข้ามาในเครื่องมือถือของเธอ ก่อนจะนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ด้วยกันนั้นแทบจะกลายเป็นอากาศไปเลย
"คุยกับใครน่ะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว แฟนหรอ?"
"ปะ เปล่า ไม่ใช่หรอก"
"คนที่ไม่สนใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แบบเธอ จะมีแฟนมันก็น่าแปลก แต่อาการของเธอตอนนี้ มันน่าแปลกยิ่งกว่า เหมือนคนกำลังมีความรัก"
"บะ บ้า! ไม่ใช่อะไรแบบนั้นหรอก" พอถูกเพื่อนแซวใบชาก็ถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ เธอนั่งแทบไม่ติดพื้น พยายามที่จะอธิบายแต่น้ำเสียงของเธอที่เปล่งออกไปก็ติดๆ ขัดๆ สมกับที่เพื่อนบอกว่าเธอแปลกจริง
"งั้นก็พี่เต้ พี่ชายเธอ"
"เรื่องส่วนตัว ห้ามยุ่ง!"
ใบชาตัดบทไปอย่างนั้น เพราะเธอไม่รู้จะหลีกเลี่ยงยังไงแล้วจริงๆ และก็ไม่กล้าพูดได้ว่า เจ้าของข้อความที่ส่งเข้ามาหาเธอ แล้วทำให้เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ได้แบบนี้ ก็คือพี่คลินต์ เพื่อนสนิทของพี่ชาย ที่ตอนนี้ยังอยู่ในสถานะคลุมเครืออยู่
"โหย...อยากรู้หน่อยก็ไม่ได้"
"ยังไม่ใช่ตอนนี้"
"ฮั่นแน่ แสดงว่าคุยกับหนุ่มจริงๆ ด้วย"
"ถ้ายังไม่เลิกล้อ จะไม่นั่งคุยด้วยแล้วนะ"
"โอเคๆ ไม่พูดแล้วก็ได้"
หลังจากนั้นเพื่อนๆ ก็ไม่ได้ตั้งคำถามอะไรอีก ใบชาก็เลยรู้สึกหายเกร็งไปอยู่บ้าง แต่ก็ยังไม่หายกลัว เพราะเธอกลัวว่าจะถูกจับได้ว่าเจ้าของแชทที่ทำให้เธอยิ้มได้นั้นเป็นใคร
ตอนบ่ายๆ วันเดียวกัน
ใบชาเลิกเรียนก่อนพี่ๆ ทั้งสอง เธอนั่งรออยู่ที่ม้าหินอ่อนใกล้ๆ กับลานจอดรถ ส่วนเพื่อนๆ นั้นก็พากันกลับไปหมดแล้ว เหลือแต่เธอคนเดียวที่ยังนั่งก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่
"น้องครับ.."
"หือ??"
"น้องนี่เอง มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้" เป็นรุ่นพี่ที่อยู่คณะเดียวกับเธอ ถึงจะไม่ค่อยได้เจอกันแต่ก็พอจะรู้จักกันบ้าง ในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้องกัน
"รอพี่ชายค่ะ"
"เห็นว่าคณะนั้นมีกิจกรรมกัน กว่าจะเลิกก็คงค่ำ ไปนั่งเล่นกับพี่ที่ร้านขนมก่อนมั้ย" รุ่นพี่เอ่ยปากชวนอย่างเป็นมิตร เพราะตรงที่ใบชานั่งอยู่มันอยู่ติดกับลานจอดรถก็จริง แต่มันค่อนข้างเปลี่ยวใช้ได้เลย ยิ่งตอนกลางคืนแถวนี้ยิ่งไม่มีคน เพราะนักศึกษาก็ทยอยกันออกไปหมดแล้ว
"ไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"งั้นพี่ไปก่อนนะ"
"ค่ะ"
ใบชาพยักหน้าตอบรับ ก่อนที่รุ่นพี่จะพากันเดินออกไป ส่วนเธอนั้นก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม พี่ชายเธอกับเพื่อนสนิทไม่เห็นจะบอกอะไรกับเธอก่อนหน้านี้เลย ทั้งที่ก็ยังคุยแชทกันอยู่ ไม่เห็นบอกเลยว่าจะมีกิจกรรมและจะเลิกค่ำๆ
...เวลาผ่านไป
เป็นอย่างที่รุ่นพี่คนนั้นพูดไม่มีผิด คณะที่พี่ชายของเธอเรียนอยู่มีกิจกรรมอย่างว่าจริงๆ กว่าจะเลิกก็ปาเข้าไปสามทุ่มได้แล้ว ใบชาที่ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหน ก็ได้แต่นั่งรออยู่ที่เดิม จนยุงนั้นกัดเต็มตัวของเธอไปหมดแล้ว
จนกระทั่งมีเสียงคนกำลังเดินมา มองจากไกลๆ ในมุมมืด เห็นเงาดำร่างสูงกำลังเดินมาพร้อมกัน นั่นก็น่าจะเป็นพี่ชายของเธอและเพื่อนสนิทของเขา
"บะ ใบชา! นี่เรานั่งรอพี่ ตั้งแต่เลิกเรียนเลยหรอ?" เตชินทร์เอ่ยพูดขึ้นด้วยความตกใจ เพราะเขาลืมจริงๆ ลืมบอกจริงๆ ว่าให้เธอกลับไปก่อนได้เลย
"อื้อ...ก็พี่ไม่เห็นบอก ว่าจะมีกิจกรรม"
"พี่ขอโทษ"
"รีบกลับคอนโดกันก่อนเถอะ" คลินต์พูด
"พี่ต้องออกไปทำงานมั้ยเนี่ย"
"วันนี้ลางานกับเถ้าแก่แล้ว"
"อื้อ..."
ใบชาไม่รู้ว่าควรจะโกรธเรื่องนี้ดีไหม แต่เอาจริงๆ ก็แอบนอยแอบน้อยใจอยู่เหมือนกัน ที่พวกเขาทั้งสองคนพากันลืมแบบพร้อมเพรียงเลย ทั้งที่รู้ว่าเธอมาด้วยและจะต้องกลับพร้อมกัน อย่างน้อยเปิดรถให้เธอเข้าไปนั่งรอก็ยังดี ยุงจะได้ไม่ต้องกัดแบบนี้
@คอนโดหรู
"ยุงกัดเต็มตัวเลย พี่ขอโทษนะ" พอมาถึงคอนโดเตชินทร์ก็รีบมาดูน้องสาวทันที และก็ได้เห็นว่าตามตัวของเธอนั้นมีแต่ตุ่มที่ยุงกัดไว้เป็นปื้นเต็มไปหมด
"....." ใบชาไม่ได้ตอบอะไร ใบหน้าของเธอยังคงบูดบึ้ง ไม่พูดกับใครสักคนเลย
"หิวอะไรมั้ย เดี๋ยวพี่เข้าครัวทำกับข้าวให้เอง"
"ยังต้องถามอีกหรอคะ?"
"โอเคๆ ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวพี่ทายาให้ก่อน"
"มึงเข้าครัวเหอะ เดี๋ยวกูทายาให้ชาเอง" คลินต์เสนอตัวขึ้นมา
"เออๆ งั้นก็ฝากด้วย"
เตชินทร์รีบเดินเข้าไปในห้องครัว ส่วนคลินต์ก็เดินไปหยิบยาทาออกมาจากตู้ยา จากนั้นก็มานั่งลงบนโซฟาข้างๆ กับใบชา
"ยืดขามาสิ เดี๋ยวพี่ทายาให้"
"เดี๋ยวชาทาเองค่ะ"
"ไม่ต้อง..."
ขาเรียวที่กำลังจะชักกลับถูกดึงเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายนั้นจะค่อยๆ ทายาวนลงไปบนตุ่มเป้งๆ ที่ถูกยุงกัดเอาไว้หลายจุด
"ทำไมถึงลืมบอกคะ?"
"หืม?"
"ทำไมถึงไม่บอก ว่ามีกิจกรรม ชาจะได้ไม่ต้องรอ"
"พี่ขอโทษ ในชมรมมันวุ่นวายน่ะ พี่กับไอ้เต้แทบจะไม่ได้จับโทรศัพท์เลย วุ่นวายจนลืม"
"ลืมคนทั้งคนน่ะเหรอคะ" ใบชาพูดเสียงประชด
"พี่ก็ไม่ได้อยากลืมแบบนั้นหรอก แต่มันวุ่นวายจริงๆ"
"ข้ออ้าง!"
"โกรธอะไรขนาดนั้น"
"......" โกรธสิ จะไม่ให้เธอโกรธได้ยังไง ถูกลืมขนาดนี้เลยนะ ถ้ารู้ตั้งแต่แรกเธอก็คงไม่นั่งรอหรอก แล้วจะให้กลับเวลานั้นจะหารถจากไหนได้อีกล่ะ
"เอาเป็นว่า เดี๋ยววันหยุดพี่พาไปเที่ยว ไถ่โทษที่พี่ลืมวันนี้ก็แล้วกัน"
"เฮอะ!"
"โห..."
คลินต์ถึงกับเผลออุทานเมื่อได้ยินเสียงแค่นหัวเราะของคนตรงหน้า เพราะดูเหมือนว่าเธอกำลังโกรธแบบจริงจังมากจริงๆ
"มีอะไรกัน?" เตชินทร์เดินออกมา และก็ได้เห็นช่วงจังหวะที่ใบชากำลังทำหน้าบูดพอดี
"โดนสวดอะดิ" คลินต์ตอบ แต่เขาก็ยังก้มหน้าก้มตาทายาให้กับใบชาเหมือนเดิม
"ใบชา...พวกพี่ไม่ได้ตั้งใจจะลืมจริงๆ"
"ยังไม่หายโกรธตอนนี้หรอก"
"แล้วเมื่อไหร่ล่ะ"
"ไม่รู้หรอก เห็นมั้ยเนี่ย ยุงกัดเต็มตัวเลย จะเป็นไข้เลือดออกหรือเปล่าก็ไม่รู้"
"โอ๋ๆ อย่าโกรธพี่เลยน้า"
"หึหึ ไม่ต้องมาง้อตอนนี้เลย บอกแล้วไง ว่ายังไม่หายโกรธหรอก"
"แล้วพี่ต้องทำยังไง เราถึงจะหายโกรธ"
"ไม่ต้องทำอะไรค่ะ เดี๋ยวก็หายโกรธเองแหละ"
"ไอ้เต้ อย่าเขี่ยเชื้อให้ติดไฟ เดี๋ยวหนักกว่าเดิม"
"เออๆ งั้นพี่เข้าครัวก่อน"
คลินต์พูดฟังดูเหมือนงง แต่เตชินทร์กลับเข้าใจได้ในทันที ตอนนี้ใบชากำลังทั้งโกรธและงอนอยู่ ง้อไปก็เท่านั้นแหละ มีแต่จะทำให้เธอโกรธมากกว่าเดิมอีก
- Writer
