12 คนที่ไม่อยากเจอ
777 Words
ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือดเสี้ยววินาทีที่สายตาปะทะเข้ากับดวงตาคมเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเธอ ใจของเธอก็พลันเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุ
เคน! อดีตเจ้าหนี้และพี่ชายแท้ ๆ ที่ไม่ลงรอยกับเหมันต์ ชายหนุ่มเอียงหน้ามองเธอด้วยแววตาประหลาดใจเจือเจ้าเล่ห์
“เธอแต่งตัวแบบนี้ก็ดูสวยกลมกลืนกับคนในงานดีนะ เผลอ ๆ ฉันว่าเธอสวยที่สุดในงานนี้เลยด้วยซ้ำ”
“...”
“น่าเสียดายนะที่ไอ้เหมันต์ซื้อเธอไปก่อน”
“ขอบคุณค่ะที่ช่วย ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปหาคุณเหมันต์ก่อน” ญาดาเบือนหน้าหนี เธอไม่แม้แต่จะสบตาเขาเพราะสิ่งที่เขาทำกับเธอไว้
จำได้ไม่ลืม...
หญิงสาวในชุดราตรีพยายามจะเดินหนี ทว่ากลับถูกมือหนาคว้าข้อมือไว้ ญาดารีบสะบัดทันทีแล้วหันกลับมามองเขาด้วยสายตาแข็งกร้าว
“ไม่อยากรู้เหรอว่าตอนนี้ไอ้วิทูรพ่อของเธอเป็นตายร้ายดียังไงบ้างหรือไปสร้างปัญหาที่ไหนอีก” เคนแค่นหัวเราะพลางยกนิ้วลูบคางตัวเอง
เพียงได้ยินชื่อพ่อของเธอ ดวงตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อย ร่างบางนิ่งไปเพียงครู่พยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านเรื่องของพ่อออกจากหัวสมอง
“ไม่อยากรู้ค่ะแล้วฉันก็ไม่รับรู้ด้วย ใครสร้างปัญหาอะไรไว้ก็ต้องแก้เอง”
รอยยิ้มของเคนกว้างขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาพลันเปิดคลิปบางอย่างส่งให้เธอดู หน้าจอฉายภาพของวิทูรพ่อของญาดากำลังถูกชายฉกรรจ์สองคนรุมกระทืบอยู่ในห้องมืด
“กะเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นอย่างนี้”
เคนเหยียดยิ้มที่มุมปากเพราะคนที่บอกไม่ว่าสนใจพ่อตัวเองจะเป็นจะตายยังไง สุดท้ายก็ทนไม่ได้อยู่ดี
“ก็เรื่องเดิม ๆ เธอไม่รู้หรอว่าผีพนันยังไงก็ยังคงเป็นผีพนันอยู่วันยังค่ำ พ่อเธอแอบมาเล่นที่บ่อนฉันแล้วก็เสียอีกตามเคย สุดท้ายก็ยืมเงินต่อก็แค่นั้น”
หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นพยายามแสดงให้เคนรู้ว่าเธอไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“ฉันไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว คุณจะทำอะไรก็เชิญค่ะ ฉันไม่เกี่ยว!”
“พ่อบังเกิดเกล้าทั้งคนเชียวนะ ไม่สนใจจริงดิ” เคนยังไม่ยอมปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป เขาก้าวเท้าเข้าใกล้เธอช้า ๆ
“ญาดา...ถ้าเธอหาเอกสารรายชื่อลูกค้ารายใหญ่คู่ค้าอาวุธปืนของไอ้เหมันต์มาให้ฉันได้ ฉันจะปล่อยพ่อเธอไปแถมยกหนี้ใหม่ที่มันก่อขึ้นทั้งหมดให้ฟรี ๆ ด้วย”
ญาดานิ่งงัน ความลังเลแวบเข้ามาเพียงเสี้ยววินาที แต่เธอรีบสะบัดความรู้สึกนั้นออกจากหัว
“ฉันว่าฉันย้ำกับคุณชัดเจนแล้วว่าฉันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพ่ออีก...”
หญิงสาวหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเคนอีกเลย มาเฟียหนุ่มยืนนิ่งมองตามแผ่นหลังขาวเนียนของหญิงสาวพลางเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วยิ้มมุมปาก
“อีกไม่นานหรอก เธอต้องติดต่อมาหาฉันเองเพราะผู้หญิงอย่างเธอ ไม่มีวันปล่อยให้พ่อตายหรอก”
ญาดาก้าวเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงอย่างสง่างาม แม้ภายนอกจะดูมั่นใจขึ้น แต่ดวงตากลับแฝงความเหม่อลอยอย่างชัดเจน
เธอพยายามฝืนยิ้มอย่างมีมารยาท ในขณะที่เดินตรงไปยังเหมันต์ซึ่งกำลังยืนสนทนาอย่างเคร่งเครียดกับนักลงทุนชาวอิตาลีวัยกลางคนพร้อมภรรยาสาวของเขาที่แต่งตัวหรูหราไร้ที่ติ
สีหน้าของญาดาเต็มไปด้วยความกังวลเพราะภาพของพ่อที่โดนทำร้ายยังคงวนเวียนอยู่ในหัวจน ร่างบางเผลอเดินผ่านเหมันต์ไปโดยไม่รู้ตัว
มาเฟียหนุ่มหันมาเห็นสายตาล่องลอยของหญิงสาว เขาจึงใช้มือลอดผ่านเอวบาง แล้วโอบรั้งเธอเข้ามาข้างกายเบา ๆ ก่อนที่จะสบสายตากันอยู่พักหนึ่งราวกับว่าทั้งคู่ตกอยู่ในภวังค์ของกันและกัน
“มีสติหน่อย...” เขากระซิบข้างหูเธอ
ทันใดนั้นเองภรรยาของนักธุรกิจชาวอิตาลีเห็นญาดาพอดี ด้วยความเป็นผู้หญิงด้วยกันจึงอยากทักทายพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวทั่วไป
เหมันต์หันไปสั่งให้ล่ามอีกคนเรียกนักแปลภาษาอังกฤษเข้ามาเพื่อช่วยสื่อสารระหว่างสองสาว ทว่ายังไม่ทันที่ล่ามจะเอ่ยคำแรก ญาดากลับยิ้มกว้างแล้วพูดขึ้นเป็นภาษาอิตาลี
- Writer
