ชายคนนั้น…ก็ไม่ต่างกัน
ร่างสูงยืนอึ้งไปชั่วขณะรู้สึกชาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ดวงตาแทบไม่กะพริบ จ้องมองใบหน้าที่คุ้นเคยที่รอคอยการพบหน้ามาสามปีเต็ม
“ญาดา…”
“เหมันต์…”
ทั้งคู่ต่างเรียกชื่อกันและกัน
สามปีแห่งการหลบหนี...
สามปีแห่งการตามหา...
และวินาทีที่สายตาของทั้งสองสบกันคือวินาทีที่เวลาหยุดนิ่ง
ร่างบางของญาดาแทบขยับตัวไม่ออก เธอยืนนิ่งราวกับเวลาในห้องพักผู้ป่วยนี้หยุดหมุน หัวใจที่พยายามเข้มแข็งมาตลอดสามปีสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่
เธอไม่เคยคิดว่าโชคชะตาจะพาเขากลับมาพบเธออีกครั้ง
เหมันต์ยังคงจ้องใบหน้าญาดาอย่างไม่วางตา ริมฝีปากหนาเอ่ยถามคำถามที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจเขามาตลอด
“น้องวิน...เป็นลูกของเราใช่ไหม?”
ญาดาสะอึก หัวใจเหมือนถูกบีบคั้น น้ำตาที่เคยพยายามกลั้นเอาไว้ค่อย ๆ เอ่อคลอขึ้นมาในดวงตา เธอเบือนหน้าหนี แต่สุดท้ายก็หยุดมันไว้ไม่ไหว หยาดน้ำใสอาบแก้มขาวราวกับปลดปล่อยทุกความเ
