ท้องฟ้าของช่วงบ่ายคล้อยในรีสอร์ตกลางหุบเขาโปร่งโล่งสบาย มีเพียงเสียงลมพัดใบไม้ไหวเป็นจังหวะกับเสียงหัวเราะของกลุ่มนักธุรกิจที่ยืนเรียงแถวรอหวดลูกกอล์ฟอยู่บนแฟร์เวย์ที่สามของสนาม
เหมันต์ในชุดกอล์ฟเรียบหรูสีเข้ม ยืนถือไม้กอล์ฟไว้ในมือ ทว่าแววตาใต้กรอบแว่นกันแดดสีเข้มกลับไม่จับจ้องไปยังลูกกอล์ฟตรงหน้าเลยสักนิด รอยยิ้มของผู้ชายคนอื่นในกลุ่มดูห่างไกลเกินจะเข้าถึงเขาได้ เขาเหมือนร่างสูงสง่าไร้วิญญาณกลางสนามหญ้า
ชายหนุ่มพยายามวาดวงสวิง หวังใช้เสียงกระทบของหัวไม้กับลูกกอล์ฟกลบความคิดในใจ แต่ลูกกลมสีขาวกลับพุ่งเฉไปไกลจากเป้าหมาย หลุดนอกขอบแฟร์เวย์เข้าไปยังแนวพุ่มไม้
เหมันต์ถอนหายใจพลางโบกมือไปมาขอตัวเดินแยกไปอีกทาง
ร่างสูงสง่าก้าวออกจากกลุ่มเดินผ่านแนวต้นสน จนมาหยุดใต้ร่มไม้ใหญ่ที่แผ่เงาบังแสงอาทิตย์ได้ดี เหมันต์หยิบซิการ์จากกล่องโลหะที่พกติดตัวไว้เสมอและจุดสูบ ลมหายใจถูกปล่อยออกพร้อมควันสีขาวข
