“ฮัลโหลพี่เหมันต์เป็นไงบ้าง”
“ก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่” เหมันต์สูดหายใจเข้าลึก ๆ พลางตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขาเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามในสิ่งที่ติดอยู่ในใจตลอดทั้งวัน
“คือพี่อยากถามอิสหน่อยว่า ถ้าไอ้เคนมันทำอะไรให้อิสโกรธมาก ๆ มันต้องง้อยังไงอิสถึงจะหายโกรธ”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะอย่างรู้ทันตามด้วยน้ำเสียงที่ติดอมยิ้ม
“พี่สมมติเรื่องของเคนกับอิส…หรือเรื่องของพี่กับญาดากันแน่คะ”
เหมันต์อ้ำอึ้งอย่างคนโดนจับได้ เขาเผลอหลบตาทั้งที่ไม่มีใครเห็น
“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ”
“แหม.. มันจะไปเหมือนกันได้ยังไงล่ะคะ” อิสรีย์ตอบเสียงนุ่มลงแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่เปี่ยมด้วยความเข้าใจ
“เคสของพี่กับญาดาต้องใช้เวลานะคะ พี่อย่าคิดว่าจะเดินเข้าไปขอโทษแล้วญาดาจะยกโทษให้เลย ญาดาเลี้ยงลูกมาคนเดียว ลำบากคนเดียว ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมาญาดมแบกทุกอย่างไว้ลำพัง จู่ๆ พี่จะยัดตัวเองเข้าไป
