พอทุกอย่างจบลง เคลียร์ปัญหาเรียบร้อยแล้วเราก็มานั่งจุ้มมปุ๊กอยู่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้านฉัน จ้องเตาหมูกระทะกันอย่างมีความหวัง (ว่าเมื่อไหร่มันจะสุกพร้อมกินสักที!)
นี่รอมาสี่นาทีกว่าๆ แล้วแต่หมูสามชั้นของฉันมันยังไม่เกรียมกรอบเลย ไม่รู้เพราะไฟไม่แรงหรืออะไร แต่ฉันเริ่มรำคาญแล้ว ไม่ว่าจะหันกลับมาเมื่อไหร่ เนื้อก็ยังคงมีความสุกเท่าเดิม ไม่เหมือนคนอื่นที่ไม่เรื่องมาก จับพลิกสองสามรอบก็เอาเข้าปาก นั่งกินกันพุงกางหมดแล้ว
“ไม่กินอ่ะดาว กูอุตส่าห์ไปซื้อมาให้” เวลถาม ทั้งยังคีบเนื้อเอห้าสไลด์อย่างดีเข้าปาก เคี้ยวตุ่ยๆ ไม่เกรงใจท้องอีดาวที่ร้องโครกครากเลยสักนิด
“ไฟอ่อนอ่ะดิ กูว่าต้องเติมไฟหน่อย หมูกูไม่กรอบสักที”
“อ้าวเหรอ เออๆ งั้นก็ไปเอาถ่านมาเติมไป” เวลใช้ส้อมชี้ๆ ไปที่ถุงถ่าน ก่อนหันมาตักเนื้อเข้าปากกินต่อ ไม่คิดจะช่วยผู้หญิงหนึ่งเดียวในนี้เติมไฟเลย
“ช่วยไหม ไปนั่งเฝ้าเนื้อเถอะ”
“อื้อ ขอบใจมาก
