VIRO HORIBE'S POV
“Love, hindi ako magtatagal. Babalik ako kaagad sa ’yo, pangako iyan.” Iyon na lamang ang nasabi ko, bago ako umalis.
Pilit kong ngumiti para kay Via, habang dahan-dahan ko na siyang binitawan at pumasok na sa loob ng kotse. Hindi ako makatingin sa kaniya nang maayos, dahil hindi ko kayang makita ang namumugto niyang mga mata sa sobrang pag-iyak. Hinding hindi ko kayang makikitang umiiyak ang asawa ko nang dahil sa akin. Ayaw ko ring makita niya akong umiiyak dahil mas lalala lang ang situwasyon.
Nagsimula na akong magmaneho, at habang palayo ako nang palayo kay Via, ay pakiramdam ko na papalapit naman ako nang papalapit, sa bangin. Hindi ko akalaing mababaliw ako sa pag-alis lang sa tabi niya.
I stopped the car abruptly and drove back home to Via. I already missed he
