“ถ้าคิดจะไปจากฉันแล้ว ทำไมถึงยังทำสายตาเจ็บปวดเวลาเห็นฉันอยู่กับคนอื่นอีกวะ” โซ่เสยผมตัวเองด้วยความรู้สึกหงุดหงิดและสับสนเมื่อนึกถึงสายตาของเพลงขวัญที่มองมาที่ตัวเองเพราะเขารับรู้อยู่ตลอดว่าเพลงขวัญยืนแอบมองเขาอยู่
“พี่โซ่พูดว่าอะไรนะคะ” พิ้งค์ที่เดินออกมากับชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงงเมื่อจู่ ๆ โซ่ที่แสดงท่าทางอบอุ่นกับเธอก่อนหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดราวกับคนละคน มือที่ใช้โอบไหล่เธอก่อนหน้านี้ก็ปล่อยออกอย่างรวดเร็วทันทีที่เดินพ้นออกมาจากร้าน
“เปล่า ไม่มีอะไร” โซ่เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแถมเขายังไม่แม้แต่จะเลื่อนสายตาไปมองคนด้านข้าง
“ว่าแต่คืนนี้พี่โซ่กลับยังไงเหรอคะ” ถึงแม้จะแปลกใจไม่น้อยกับท่าทางเรียบนิ่งของเขาแต่พิ้งค์ก็ยังคงยิ้มสู้และเอ่ยถามโซ่ต่ออย่างชวนคุย
“แล้วเธอจะอยากรู้ไปทำไม”
“คะ?” ทว่าคำตอบและท่าทางเรียบดุเหมือนรำคาญเธอเต็มทนทำเอาหญิงสาวเริ่มชะงักนิ่งทำตัวไม่ถ
