เธอพยายามหาทางออกให้ตัวเอง ในเมื่อเขาไม่ต้อนรับ เธอคงไม่หน้าด้านหน้าทนไปนอนเกะกะอยู่ในห้องของเขาหรอก
“แล้วคุณแม่ล่ะ”
“ถ้าคุณไม่บอก ฉันไม่บอก ท่านไม่รู้หรอกค่ะ”
“คิดว่าเธอออกไปอยู่ข้างนอกแล้วคุณแม่จะไม่รู้หรือไง คิดว่าท่านจะไม่ตามสืบว่างั้น”
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง”
เธอพูดอย่างอัดอั้นตันใจ คิดว่าหากเขาไม่รังเกียจ เธออาจจะยอมแต่งงาน เพื่อมารดาที่จากไปแล้ว เพื่อหนี้สินและปัญหาอะไรอีกมากมาย แต่เขารังเกียจเธอขนาดนี้ เธอคงต้องหาทางอื่นใช้หนี้แม่ของเขา
“ถ้าสมองของเธอมีไว้รับคำสั่งก็ทำไปสิ มาถามฉันทำไมกันล่ะ” นิกรโยนปัญหาทุกอย่างให้เธอ เขาก้มเข้าไปหา เธอหลับตาปี๋
“ถึงแล้ว หลับตาแบบนี้คิดว่าฉันจะจูบเธอเหรอไง”
ถึงจะน่าจูบก็เถอะ เขาต่อในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา
เขาเดินออกไปจากลิฟต์แล้ว ปล่อยให้เธอยืนค้างอยู่ในลิฟต์ มัญชุดาค้อนคนปากเสีย ก่อนจะรีบเดินตามเขาเข้าไปในห้อง
“ที่นี่มีแค่ห้องเดียว เธออย
