“คุณนิก คุณทำอะไรนี่”
เธอมองเขานั่งกินนอนกินขนมหน้าทีวีแล้วโยนซองขนมทิ้งเกลื่อน จานใส่สเต็กปลาของเธอถูกกินจนเกลี้ยง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร
“กินสเต็กปลาแซลมอลของเธอไง อร่อยดีนะ” เขาตอบหน้าตาย
“ไหนคุณบอกว่าไม่กินปลา”
“ไม่กินตอนนั้นเพราะไม่หิว แต่หลังจากนั้นฉันหิวมาก ให้ฉันหิ้วท้องรอเธอไปซื้อเนื้อ กว่าจะกลับมา กว่าจะทำให้ฉันกิน ฉันไม่หิวตายหรือไง เลยต้องหาอะไรประทังความหิวไปก่อน”
“คุณแกล้งฉัน!”
มัญชุดาแทบเต้น พยายามนับหนึ่งถึงสิบถึงร้อยถึงพัน แต่ตอนนี้เธอโมโหเขาจับใจ การเป็นลูกหนี้ต้องโดนกดขี่ข่มเหงขนาดนี้เลยหรือไง
ยุบหนอ... พองหนอ... ข่มใจเอาไว้เหมี่ยว เธอข่มใจไม่ให้โกรธ เพราะรู้ว่าเขาแกล้ง ยิ่งถ้าเธอแสดงความโกรธเขาจะยิ่งพึงพอใจที่แกล้งเธอได้สำเร็จ
“เปล่าเสียหน่อย นั่นมันเงินของฉัน ฉันเป็นคนซื้อ”
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”
“นั่นจะไปไหน”
เขาเรียกเอาไว้ ก่อนที่เธอจะเดินหนีเข
