บทที่ 16
คุณแม่จะไปไหนอีกไหมคะ
หลังจากที่คุณหมอได้เอ็กซเรย์ข้อเท้าของเด็กหญิงณิศรา ผลปรากฏว่ากระดูกร้าวจริงอย่างที่คุณครูสันนิษฐานเอาไว้ ใบหน้ากลมจิ้มลิ้มของหนูน้อยเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา เพราะร้องไห้ตั้งแต่ที่โรงเรียนจนกระทั่งมาถึงโรงพยาบาลก็ยังไม่หยุด
“โอ๋...พ่ออยู่ตรงนี้แล้ว เจ็บแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หายค่ะ” วินทร์นั่งอยู่บนเตียงรักษาผู้ป่วยพลางกอดปลอบหนูน้อยซึ่งนั่งเหยียดขาให้คุณหมอเข้าเฝือกอยู่บนตัก
“หนูณิเจ็บค่ะ” เด็กหญิงณิศรางอแง แม้ความเจ็บจะบรรเทาไปแล้วเพราะได้ยาจากหมอ แต่ความกลัวยังติดอยู่ในใจหนูน้อย
“เดี๋ยวให้คุณหมอรักษา ไม่กี่วันก็หายเจ็บค่ะ”
“หลายวันไหมคะ” สาวน้อยเงยใบหน้าเปื้อนน้ำตาขึ้นไปมองผู้เป็นพ่อ วินทร์ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกให้ลูก ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากเล็ก
“ประมาณหกเจ็ดวันค่ะ แต่หนูต้องระวังตัวเองให้มาก ๆ ด้วย” ชายหนุ่มบอกลูกไปตามตรง
ณิชาที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากสองพ่อล
