บทที่ 14
ทำเป็นไม่รู้จัก
“ยังไม่กลับอีกเหรอวะ”
เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว แต่ไฟในห้องทำงานของประธานบริษัทยังสว่างโร่ ภูวิศที่นั่งทำงานอยู่ห้องข้าง ๆ เตรียมตัวจะกลับบ้านแล้ว จึงแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่ยังเห็นคุณพ่อลูกหนึ่งอย่างวินทร์ยังนั่งทำสีหน้าเคร่งเครียดอยู่หลังโต๊ะทำงาน ทั้งยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับง่าย ๆ
“คงอีกสักหน่อย” วินทร์ตอบโดยไม่ยอมละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า
ภูวิศเดินอ้อมไปยืนข้างหลัง โน้มตัวลงนิดหนึ่งเพื่อดูว่าเพื่อนกำลังเครียดกับงานเรื่องไหนอยู่ แล้วหัวคิ้วเข้มก็ต้องขยับย่นเข้าหากันเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอสีเหลี่ยมนั้นไม่ใช่งานแต่อย่างใด หากแต่เป็นข้อมูลส่วนตัวของใครบางคน
“สุดโปรด พัชรภูวกุล ?” ภูวิศจะไม่นึกเอะใจอะไรเลย หากข้อมูลที่เพื่อนกำลังดูอยู่นั้นไม่ใช่ข้อมูลส่วนตัวเชิงลึกแบบละเอียดยิบย่อยเช่นนี้ เพราะเขารู้จักกับสุดโปรดเพราะเพิ่งติดต่อเรื่องงานกันไปเมื่
