พบกันอีกครั้ง
“คุณพ่อของหนูณิสวัสดีครับ” เด็กชายกระพุ่มมือไหว้พ่อของเพื่อนอย่างมีมารยาทตามที่บิดาของตนเคยบอก ครั้นเห็นว่าคนตัวสูงพยักหน้ารับไหว้ เด็กชายตัวน้อยก็วิ่งกลับไปดึงแขนแม่ชาให้เดินมาหยุดตรงหน้าเด็กหญิงณิศรา แล้วรีบอวดอย่างภาคภูมิใจทันที “หนูณิ นี่ไงแม่ชาของเค้า เป็นไง สวยเปล่า”
“สวยมาก” ณิศราตอบเพื่อนไปอย่างซื่อ ๆ ตามที่ตนคิด ก่อนจะยกมือไหว้พร้อมเงยหน้าขึ้นสบตากับหญิงสาวที่เพื่อนแนะนำว่าเป็นแม่ “คุณแม่ของปลื้มสวัสดีค่ะ”
ไม่ใช่...แม่ไม่ใช่แม่ของปลื้ม แต่แม่เป็นแม่ของหนู
ณิชาอยากพูดออกไปแบบนั้น ทว่าเธอกลับหาเสียงของตนเองไม่เจอ ลำคอตีบตัน พิศมองใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มของลูกอย่างแสนคิดถึง ตลอดเวลาที่ไม่เจอกัน เธอทำได้เพียงแค่จินตนาการถึงใบหน้าของเด็กหญิงณิศรา เธอคิดว่าลูกสาวของเธอต้องน่ารักมากแน่ ๆ
แต่พอได้มาเจอตัวจริง เด็กทารกน้อยตัวแดง ๆ ในอดีตคนนั้น โตขึ้นมาแล้วน่ารักมากกว่าที
