ครินทร์โยนโทรศัพท์ลงโซฟาอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด หลังจากเห็นเซลีนพิมพ์ตอบกลับมาด้วยถ้อยคำไม่เข้าหู
เธอทำให้เขาอารมณ์เสียตั้งแต่เช้าเลย
เมื่อวานเขาอุตส่าห์ใจดีให้อยู่กับแม่ทั้งวัน เพราะเห็นแก่ที่แม่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล หรือช่วงนี้ใจดีเกินไปเลยเริ่มดื้อรั้น
ครินทร์ทิ้งตัวนั่งลงโซฟา เอนแผ่นหลังพิงพนัก รู้สึกเหมือนถูกท้าทายโดยผู้หญิงที่ไม่ควรมีสิทธิ์มาทำให้เขาเสียอารมณ์ด้วยซ้ำ แต่เธอกลับทำแบบนั้นทุกครั้ง
“เจอกันน้อยลง…เหอะ!” เขาแค่นหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเย็นชาและเสียดแทง
มือหนาหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ในปากแล้วใช้ไฟแช็คลนปลายกระบอก เขาสูดควันเข้าไปเต็มปอด รสขมเฝื่อนในลำคอช่วยให้สมองเย็นลงเล็กน้อย
เขาไม่ชอบให้ใครมาขีดเส้น เคยเตือนเซลีนเรื่องแบบนี้ไปแล้วแต่ดูเหมือนเธอจะ…ลืม
ครินทร์แค่นยิ้มมุมปาก รอยยิ้มที่ทั้งเย็นชาและอันตราย ควันบุหรี่ลอยคลุ้งในอากาศรอบตัว
