วันต่อมา
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ส่งเสียงแผดร้องในช่วงสาย ปลุกเซลีนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ น้ำตาลให้ตื่นจากการนอนหลับ เธอส่งเสียงในลำคอแผ่วเบา คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเป็นปมด้วยความงัวเงีย มือเล็กควานหาโทรศัพท์มา ด้วยความง่วงมากจึงไม่ได้ดูว่าเป็นเบอร์ใคร
“ฮัลโหล”
(ไม่ได้คุยกับผัวก่อนนอน หลับสบายดีไหม)
น้ำเสียงที่คุ้นเคยบอกถึงความไม่สบอารมณ์ปลุกคนที่อยู่ในการงัวเงียตาสว่างทันที
“พี่ครินทร์…”
(ยังจำชื่อผัวได้อยู่สินะ)
“พี่ไม่ใช่…”
(วันนี้สองทุ่มมาหาฉันที่คิงส์คลับ ถ้าฉันไม่เห็นเธอ ฉันจะไปหาเธอถึงบ้าน)
แววตาไหววูบ ริมฝีปากสั่นน้อยๆ เธอรู้ว่าเขาจะทำแบบนั้นจริงๆ หากไม่ยอมไปตามคำสั่ และเธอไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าแม่รู้เรื่องทั้งหมด…
“ยะ…อย่านะคะ”
(งั้นก็รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง?)
เธอกำผ้าห่มแน่น ดวงตากลับมาร้อนผะผ่าวอีกครั้งหลังจากเมื่อคืนร้องไห้ไปหลายรอบ
“ค่ะ เซย์จะไ
