ครินทร์เข้าไปย่อตัวลงแล้วมองร่างบางที่นั่งตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวจากการถูกรุมทำร้าย มือหนาประคองใบหน้าสวยหวานขึ้นอย่างอ่อนโยน
“เจ็บมากไหม” เสียงเขาอ่อนลงเมื่อพูดกับเธอ แต่ยังเต็มไปด้วยโทสะที่ระงับไว้แทบไม่อยู่
เซลีนไม่ตอบ แค่กลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ราวกับไม่กล้าเปล่งเสียง
รอยแดงบนแก้มเปลี่ยนนัยน์ตาคู่นั้นเป็นดำมืดลงดูน่ากลัว ครินทร์หันกลับไปมองกลุ่มแก๊งลูกหยีอย่างเอาเรื่อง
“ใครเริ่ม”
“ละ…ลูกหยีเองค่ะ” ลูกหยียอมรับสารภาพตรงๆ พร้อมกับใบหน้าที่ซีดเผือด ดวงตาฉายแววความหวาดกลัวอย่างไม่ปิดบัง
การโกหกคนอย่างครินทร์ไม่ใช่เรื่องดี สู้ยอมรับสารภาพว่าเป็นคนทำไปตรงๆ เสียดีกว่า
“ขอโทษคนของฉันซะ”
ลูกหยีกัดฟันกรอด ไม่ได้ติดตรงขอโทษหากคนๆ นั้นไม่ใช่เซลีน เพื่อนสองคนสะกิดลูกหยีเบาๆ เชิงถามทางอ้อมว่าจะทำอย่างไรต่อ
“เร็วดิ!”
เฮือก! ลูกหยีสะดุ้งเมื่อครินทร์ตวาดเสียงดังลั่นห้องน้ำ หญิงส
