“น้องเป็นยังไงบ้างลูก” คุณปัทมาเอ่ยถามบุตรชายทันทีที่มาถึง ส่วนคุณเสกผู้เป็นบิดาได้แต่รอคำตอบจากบุตรชายเช่นกัน
“ยังไม่รู้เลยครับ” บุตรชายเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ผู้เป็นมารดารีบเอามือตบที่หัวไล่บุตรชายอย่างให้กำลังใจ
“น้องต้องไม่เป็นอะไร แม่เชื่อแบบนั้น” คุณปัทมาเอ่ยออกมาเบาๆ ความจริงแล้วท่านไม่มั่นใจอะไรอย่างที่ท่านเอ่ยออกไปสักนิก เพียงแต่ว่าท่านต้องการที่จะปลอบใจบุตรชายเท่านั้น ท่านก็เลยเอ่ยออกไปเช่นนั้น
“ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะครับ” ปองภพเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง นั่นก็เพราะว่าเขาไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเขาหวังได้แค่ไหน เพราะสภาพที่เขาเห็นมันน่าเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เลือดออกจากศีรษะเธอเยอะมาก เยอะจนเขาไม่รู้จะช่วยเธอยังไง การเสียเลือดขนาดนี้ไม่เป็นผลดีกับเธอแน่นอน เขาได้แต่หวังจริงๆ ว่าเธอจะปลอดภัย
“น้องเป็นยังไงบ้างตาป้อง” คุณเกดสุดาเดินเข้ามาหาปองภพทั้งที่น้ำตาอาบส
