2.ทำเพราะมันได้เงิน
1601 Words
มาร์คัสกอดเอวบางของน้องสาวแล้วพากันเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ บ้านหลังนี้เคยเป็นบ้านของบิดามารดา พอท่านจากไปมาร์คัสก็เลยยกให้กับน้องสาวและน้องเขยส่วนตัวเขานั้นจะไปพักที่เพนเฮาส์ทุกครั้งที่กลับมากรุงเทพ
“พี่จะจัดการเรื่องนี้ให้น้องยังไงคะ”
“ยังไม่รู้เลย อาจจะลองคุยกับเธอดูก่อนดีไหม”
“น้องว่ามันจะเสียเวลาเปล่านะคะ ผู้หญิงหน้าไม่อายพวกนั้นจ้องแต่จะจับคุณต้น”
“แต่ที่ผ่านมาเราก็จัดการเองได้นี่ ทำไมครั้งนี้ถึงต้องเรียกพี่มาล่ะ” มาร์คัสถามน้องสาวด้วยความสงสัย เพราะที่ผ่านมาจัสมินจัดการกับผู้หญิงที่เข้ามายุ่งกับสามีได้อย่างดีมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเธอจะทำไม่ได้อย่างเคย
“คนนี้ไม่เหมือนกับคนอื่นค่ะ คนนี้พี่ต้นจริงจังมาก แต่ก่อนถ้าน้องจับได้เขาก็จะขอโทษแล้วก็ยอมเลิก แต่กับคนนี้เขานิ่ง ไม่เถียงแต่ก็ไม่ทำตาม”
“หรือมันจะไม่มีอะไรแบบนั้นเขาเลยนิ่ง”
“น้อยไปสิคะ ปกติพี่ต้นก็แค่ให้เงินใช้ ซื้อของแบบรนด์เนมให้แต่นี่มาขอเงิน 30 ล้าน น้องว่ามันเยอะไปไหม”
“แล้วต้นเขาว่ายังไงบ้าง”
“เขาไม่ยอมพูดอะไรเลย เด็กนั่นเข้าไปขอเงินถึงบริษัทเลย ดีนะเลขาพี่ต้นแจ้งน้องก่อน”
“ถ้าเขาอยากได้ก็ให้ไปสิ แลกกับต้องเลิกกันยุ่งเกี่ยวกับคนของเรา”
“น้องไม่ยอมหรอกค่ะ ได้ไปตั้งเยอะแล้วยังจะมาขออีก ทำเหมือนเราเป็นธนาคาร พี่ต้นก็ทั้งรักทั้งหลงมีอะไรก็ประเคนให้หมด พี่คิดเหรอคะว่าได้เงินไปแล้วมันจะยอมจบง่ายๆ” จัสมินเป็นกังวลว่าจ่ายไปแล้วมันจะไม่จบและจะมีครั้งต่อไปอีกเรื่อยๆ
“พี่ว่าคงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง ถึงต้นมันจะเจ้าชู้แต่มันก็รักเรามากนะ”
“ถ้าเขารักน้องจริงเขาคงไม่มีคนอื่นไหมคะ พี่ต้องช่วยน้องจัดการนะ แยกเขาทั้งสองออกจากกัน”
“ยังไง”
“พี่ทั้งหล่อและรวยกว่าพี่ต้น ถ้าเธอเจอกับพี่เป้าหมายก็อาจจะเปลี่ยน”
“จะบ้าเหรอจัสมิน พี่ไม่มีทางใช้ผู้หญิงคนเดียวกับน้องเขยตัวเองหรอกนะ”
“ก็อย่าคิดแบบนั้นสิคะ คิดว่าเธอก็เหมือนกับผู้หญิงขายบริการสักคน ทำให้เธอหลงรักพี่ ทำให้พี่ต้นเห็นว่าเธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงชั้นต่ำทั่วๆ ไปที่เห็นเงินสำคัญกว่าทุกอย่าง”
“ไม่มีทางอื่นแล้วหรือไง”
“น้องว่าทางนี้ง่ายที่สุดค่ะ”
“พี่จะลองไปเจอเขาก่อน น้องใจเย็นๆ นะ”
“พี่ต้องจัดการให้เร็วที่สุดนะคะ เงิน 30 ล้านน้องไม่เสียดายหรอกค่ะ แต่มันเสียศักดิ์ศรีค่ะ”
จัสมินพูดอย่างเอาแต่ใจและรู้ว่ามาร์คัสจะจัดการเรื่องนี้ได้อย่างแน่นอน
“พี่จะกลับแล้วน้องรอฟังข่าวอยู่ที่นี่แล้วกันนะ”
“ไม่อยู่ทานข้าวเย็นกับน้องเหรอคะ”
“ไม่ดีกว่า พี่ว่าจะออกไปดื่มสักหน่อยจะได้ดูด้วยว่าผับของเราเป็นยังไงบ้าง”
มาร์คัสออกมาจากบ้านน้องสาวแล้วก็ตรงไปยังผับที่ตัวเองเป็นหุ้นส่วนอยู่ เขาเดินขึ้นไปยังชั้นสองซึ่งเป็นโซนที่เปิดให้เฉพาะสมาชิกวีไอพีขึ้นมาเท่า
“ว่าไงมาร์คัส รอบนี้หายไปนานเลย เกือบสองเดือนแล้วมั้งฉันจะยืดกิจการอยู่แล้วนะ” ชายไทยรูปร่างสูงเดินเข้ามาทักทายมาร์คัสอย่างคุ้นเคย
“อยากยืดก็ยืดไปเลย แต่ต้องยืดทุกให้ครบทุกร้านนะ”
“ทุกร้านคงไม่ไหวว่ะ แค่ที่นี่ที่เดียวก็เหนื่อยแล้ว นี่ยังไม่มีใครเอาอะไรมาให้หุ้นส่วนใหญ่ดื่มเลยเหรอ”
“วันนี้แขกเยอะหุ้นส่วนอย่างฉันรอได้ ว่าแต่นายเถอะเป็นยังไงบ้าง”
“ก็เรื่อยๆ นะช่วงนี้มีร้านถูกสั่งปิดไปเยอะเพราะให้เด็กอายุต่ำกว่า 20 ปีเข้า ร้านของเราก็เลยคึกคักเป็นพิเศษ”
“แล้วร้านเราไม่ปล่อยเด็กเข้าแน่นะ ฉันมาอยากมีปัญหากับตำรวจเท่าไหร่”
“เด็กที่ไหนจะเข้ามาละ ค่าสมาชิกรายเดือนเป็นหมื่น ถ้าจะมีก็มากับพวกเสี่ยกระเป๋าหนัก แล้วเสี่ยพวกนั้นก็คนใหญ่คนโต ตำรวจไม่กล้ายุ่งหรอก”
“มันก็จริงนะ”
“นายรอฉันก่อนนะเดี๋ยวจะกลับมาคุยด้วย ขอไปสั่งงานลูกน้องก่อน”
“อือ ไปเถอะ”
“จอมนายมาที่นี่บ่อยไหม” เขาหันมาถามลูกน้องที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกตัว
“ไม่บ่อยครับ ที่นี่คุณศิลาเอาอยู่ครับไม่ต้องเข้ามาดูบ่อย”
มาร์คัสยังมีผับอีกหลายที่ซึ่งเขาจะให้จอมทัพเป็นคนคอยดูแลแทนตัวเอง
“บอสครับ จะว่าอะไรไหมถ้าผมจะขอตัวกลับก่อน”
“ไม่ดื่มด้วยกันเหรอ ฉันนั่งดื่มกับแพทริคสองคนเหงาแย่”
“ไม่ดีกว่าครับ พรุ่งนี้เช้ามีงานครับ”
“งั้นก็ตามสบายเลย”
พอจอมทัพออกไปแล้วแพทริคก็ขอตัวออกไปโทรศัพท์ ตอนนี้จึงเหลือเพียงมาร์คัสนั่งอยู่ที่ชุดโซฟาเพียงคนเดียว
ขณะกำลังนั่งคิดว่าจะช่วยเหลือน้องสาวยังไง ก็มีพนักงานเอาเครื่องดื่มเข้ามาเสิร์ฟ
“คุณศิลาให้ฉันเอาเครื่องดื่มมาให้ค่ะ” พนักงานสาวพูดด้วยน้ำเสียงไพเราะน่าฟังจนทำให้มาร์คัสนึกอยากเห็นหน้า
หญิงสาวเอาเครื่องดื่มออกจากถาด วางลงบนโต๊ะเตี้ยจนครบ ก็เงยหน้าขึ้น
มาร์คัสหัวใจกระตุกเมื่อตาคมของตนสบเข้ากับดวงตากลมโตของผู้หญิงตรงหน้า ดวงตาคู่นั้นดูสดใสและเป็นประกาย ชายหนุ่มจ้องมองเหมือนคนต้องมนตร์
“คุณจะรับอะไรเพิ่มก็บอกได้นะคะ” เสียงหวานบอกกับเขาพร้อมส่งวมาให้อย่างเป็นมิตร”
“ครับ”
เขานึกเสียดายหญิงสาวตรงหน้า เธอทั้งสวยทั้งหุ้นดีอีกทั้งน้ำเสียงก็ไพเราะน่าฟัง แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนที่ทำให้น้องสาวของเขาต้องเจ็บ
“นั่งลงก่อนสิ ฉันขอคุยด้วยหน่อย”
“ค่ะ” หญิงสาวถอยห่างจากโต๊ะเล็กน้อยแล้วคุกเข่าลงบนพรมหนารอฟังคำสั่งจากแขกวีไอพีที่คุณศิลาบอกให้เธอขึ้นมาบริการเขา
“เธอชื่ออะไร”
“มิรันดาค่ะ เพื่อนๆ เรียกฉันว่ารันค่ะ”
“ชื่อเพราะดีนะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ทำงานที่นี่มานานหรือยัง” มาร์คัสชวนคุย
“ทำได้สองเดือนแล้วค่ะ”
“ถึงว่าฉันเพิ่งเคยเห็น”
“ขอถามได้ไหม ว่าทำไมถึงเลือกมาทำงานที่นี่ล่ะ”
มิรันดามองหน้าเขาแล้วยิ้มก่อนจะตอบคำถามนั้นไปตามความจริง
“ที่นี่เงินดีกว่าที่อื่นค่ะ แขกก็ทริปเยอะค่ะ”
“อ้อ ฉันขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะไม่อยากอ้อมค้อมให้เสียเวลา”
มิรันดามองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ เขาและเธอไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่เพราะเกรงใจคุณศิลาถึงได้ยอมนั่งคุยกับเขา
“ในเมื่อเธอก็ได้เงินจากน้องเขยของฉันทุกเดือนอยู่แล้วจะลำบากออกทำงานที่นี่ทำไม”
“น้องเขยของคุณใครคะ”
“สาวน้อย อย่าทำหน้าซื่อตาใสอย่างนั้นสิ ถึงฉันจะชอบมองก็เถอะ แต่ฉันรู้เรื่องของเธอมากเกินกว่าที่จะหลงไปกับท่าทางใส่ซื่อที่เธอกำลังแสดงอยู่”
“คุณพูดเรื่องอะไรคะ”
“ฉันถามหน่อย เธอรู้จักนายต้นไหมล่ะ”
“อ๋อ พี่ต้นรู้จักค่ะ แต่ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ”
“อย่าปิดฉันเลยเรื่องของเธอน่ะ ฉันรู้มาหมดแล้ว รู้แม้จะกระทั่งเธอเข้าไปขอเงินน้องเขยฉันถึงบริษัท ฉันยอมรับเลยว่าคุณเป็นเมียน้อยที่กล้ามาก”
“ฉันไม่ใช่เมียน้อยใครทั้งนั้น”
“เก็บคำนี้ไปบอกคนอื่นเถอะนะสาวน้อย เอาล่ะ ฉันมีขอเสนอมาให้เธอด้วยนะ”
“ข้อเสนออะไรฉันไม่อยากฟังหรอกค่ะ ฉันยืนยันว่าฉันไม่ใช่เมียน้อยของเขา”
“ไม่ลองฟังฝังหน่อยเหรอ”
“ไม่ค่ะ”
“40 ล้าน ฉันให้มากกว่าที่เธอขอจากนายต้น”
“40 ล้าน”
มิรันดาตาโตที่ได้ยิน เงินจำนวนนี้มันจะแก้ปัญหาทุกอย่างที่เธอเจออยู่ในตอนนี้ได้อย่างไม่ต้องสงสัย
“คุณคงไม่ให้ฉันฟรีๆ”
“แน่นอนมันก็ต้องมีขอแลกเปลี่ยน”
“ลองบอกมาสิคะ” มิรันดาถามด้วยความตื่นเต้น
“เธอต้องเลิกยุ่งกับนายต้นและออกไปจากชีวิตเขา”
มิรันดาถอนหายใจอย่างหนัก เรื่องนี้เธอต้องคิดให้รอบคอบเพราะการเลิกยุ่งเกี่ยวกับเขมทัตมันไม่ใช่เรื่องที่เธอจะตัดสินใจได้เพียงคนเดียว
“นี่นามบัตรฉัน ถ้าเธอตัดสินใจได้ก็โทรมา ฉันให้เวลาถึงพรุ่งนี้เที่ยงคืน”
มาร์คัสยืนนามบัตรสีทองของตนเองให้กับหญิงสาวตรงหน้า
“ขอบคุณสำหรับข้อเสนอนะคะ ฉันขอคิดดูก่อนแล้วจะรีบติดต่อมา”
“หวังว่าจะเป็นข่าวดีนะ” เขาบอกเธอพร้อมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์
- Writer
