ลมล้วงรักมาเฟีย

บทที่ 7 เจ้ากรรมนายเวร

พระพายได้ฟังคำตอบของเขาแล้ว อยากจะหยิกที่เอวนัก ขนาดผู้หลักผู้ใหญ่ยังทะลึ่งขนาดนี้เชียวเหรอ แม่เธอคงไม่รู้ความหมายที่เขาแฝงสินะ จึงหัวเราะให้กับข้อแก้ตัวของเขา แต่คนอย่างเธอที่ผ่านงานกลางคืนในผับมาก่อนมีหรือไม่รู้

เธอค้อนเขาปะหลับปะเหลือกแล้วก็กินข้าวไป จนเมื่อกับข้าวพร้อมกับข้าวในหม้อหมดลง ก็สมควรที่เขาจะอิ่มได้แล้ว เพราะว่าเขาเติมข้าวถึงสามรอบ

‘กินจุชะมัด’

เธอบ่นในใจพร้อมเก็บจานเข้าไปล้างในครัว แล้วให้แม่นั่งคุยกับเขาแทน เพราะไม่อยากเห็นหน้าเขาคิดว่าล้างจานเสร็จเขาจะกลับ แต่กลับไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ เขายังนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ห้องรับแขกคุยกับมารดาของเธออย่างออกรส

“นึกว่าคุณกลับไปแล้วเสียอีก” เนื่องจากครัวของเธอเป็นครัวไทยแยกออกจากตัวบ้านป้องกันกลิ่นเข้าบ้าน จึงไม่ได้ยินว่าข้างในยังพูดคุยกันจนเมื่อเดินเข้ามา

“บ้านน่าอยู่ครับ ผมเลยอยากนั่งเล่นอีกหน่อย” เขากล่าว แต่เมื่อเห็นว่ารบกวนเวลาพักผ่อนของเจ้าของบ้านมาเยอะแล้วก็ถึงเวลาลาจากกัน เขาหันมองบ้านหลังเล็กที่แสนอบอุ่นและกดบันทึกจีพีเอสไว้โดยไม่รู้ตัวว่าทำไมต้องบันทึก

เช้าวันถัดมาเป็นวันศุกร์แต่เป็นวันประชุมแห่งชาติ พี่วายุเข้าห้องประชุมตั้งแต่เช้ายันเย็น เพื่อนำเสนองยอดขายและงานเมื่อวานก็โชคดีที่ไม่ได้มีอะไรผิดพลาด นับว่าแผนกการตลาดของเธอรอดตัวไป

ตกเย็นหญิงสาวจึงได้ออกจากห้องทำเหมือนพนักงานปกติสักที แต่ก็ไม่วายทีจะโดนแม่นุชรีที่เป็นพี่ล่องลอยไปสืบเรื่องเม้ามอยจนมายืนว่าเธอฉอด ๆ ตรงบริเวณที่แสกนนิ้วเลิกงาน

“อ่อยผู้จัดการไม่ได้ อัปเลเวลไปอ่อยประธานบริษัทแล้วหรือจ๊ะ แม่น้องใหม่” สริตาที่ยืนอยู่ข้างพระพายรับรู้ถึงความริษยาของนางดี จึงดึงน้องใหม่ในแผนกไปด้านหลัง แล้วจัดการขึงตาใส่นุชรีเพื่อเป็นการเตือน

“อะไรยะ...ฉันไม่ได้เต้าข่าวนะ แต่บางคนน่ะเต้าไต่...ฮ่า ฮ่า ฮ่า !!!” นุชรีที่ปากไม่ดีพร้อมทั้งมารยาททราม เดินไปลัดคิวแสกนนิ้วออกไปก่อน ปล่อยให้คนอื่นรอต่อไป ทั้งยิ้มเยาะพระพายจนทำให้เธอกำหมัด

‘เพราะประธานผีเปรตคนเดียว!’ เธอโทษเป็นความผิดเขา เพราะหากปล่อยให้เธอกลับบ้านเอง ก็คงไม่เกิดเรื่องจนเป็นที่สนใจในกลุ่มพนักงานช่างเม้าท์ประจำบริษัท

ปกติเธอก็เป็นคนเงียบ ๆ อยู่แล้ว นี่ไม่เท่ากับว่ากำลังสร้างศัตรูในที่แจ้งหรอกหรือ

สริตาเห็นสีหน้าน้องพระพายเจื่อนลงก็อดสงสารไม่ได้ จึงให้กำลังใจ

“อย่าไปสนใจเลย คำพูดแม่ล่องลอยนั่นก็พูดเพราะอิจฉาทั้งนั้นแหละ หากเป็นพี่โดนเม้าท์แบบนี้พี่ก็รีบรับเลย เพราะท่านประธานเกินเอื้อม ได้มีข่าวถือว่าเป็นเกียรติแล้ว”

สริตาเป็นคนมองโลกในแง่ดี แล้วก็คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน ดังนั้นจึงไม่ใช่ธุระที่เธอจะซักถาม

หลังจากแยกกันพระพายก็ขึ้นรถไปสมัครงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้าน Thousand light ทันที เธอจะหยุดทำงานไม่ได้ เงินหนึ่งหมื่นนั้นอยู่ได้ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็หมดเธอจึงรีบไปยื่นใบสมัคร

แล้วเจ้าของก็แสนใจดีให้เธอเริ่มงานได้เลยในวันพรุ่งนี้ เธอจึงกลับไปบ้านเตรียมตัวพักผ่อนแล้วก็ซักรีดชุดพนักงานที่ได้รับแจกมา นับว่าดียิ่งนัก เธอจะได้ไม่ต้องใส่ชุดที่มันล่อแหลมนัก

แต่เมื่อลองใส่กลับกลายเป็นว่า ต่อให้เสื้อเชิ้ตธรรมดา แต่เมื่อมันถูกสวมอยู่บนตัวเธอกลับดูโป๊ไปถนัดตา เพราะเจ้าเนินนมที่อลังการ แต่แม่จะดูรักเธอเป็นพิเศษจึงให้มาเยอะ แต่ก็เอาเถอะมันเป็นชุดฟอร์ม

วันถัดมาเธอไปทำงาน และเป็นเสาร์อาทิตย์ที่แสนหรรษาสำหรับพระพายเป็นอย่างมาก เพราะว่าเธอได้ทิปดีเหลือเกิน รู้อย่างนี้สมัครที่นี่ตั้งนานแล้ว เธอมีเงินครึ่งหมื่นเพียงแค่สองวัน นับว่าเป็นการทำงานที่ได้เงินเยอะที่สุดตั้งแต่ทำงานมา เธอจึงยิ้มหน้าบานทุกวัน แล้วข่าวลือเรื่องที่เธอใช้เต้าไต่ก็หายไป เพราะว่าหลังจากนั้นประธานหนุ่มก็แทบจะไม่ได้เจอเธออีกเลย

สองสัปดาห์ผ่านไป เฟลิเปพยายามกลับไปร้านเดิมที่ไม่ค่อยอยากไป แต่อยากไปหาแม่สาวเสิร์ฟคนนั้น และนั้นทำให้เขารับรู้ว่าตั้งแต่เกิดเรื่อง ยายนั่นก็ไม่กลับไปทำงานร้านเดิมอีกเลย พานให้เจ็บใจ

วันนี้จึงไม่มีอารมณ์ให้ไปนั่งร้านระเริงบาร์อีกต่อไป เขาจึงเลือกไปนั่งพักผ่อนในคืนวันศุกร์ ที่จะเป็นวันหยุดในพรุ่งนี้ การทำงานตลอดสองสัปดาห์ที่แสนหนักหน่วง ทำให้เขาลืมใครบางคนที่ถึงขนาดไปนั่งทานข้าวร่วมกับแม่ที่บ้านไปแล้ว หากไม่ได้พบว่าเธอมายืนอยู่ต้อนรับแขกอยู่ที่ด้านหน้า Thousand light ในขณะนี้

เขามองจากลานจอดรถวีไอพีที่ใกล้บาร์ที่สุด เห็นเธอยืนยกมือสวัสดีและเชิญแขกเขาไปด้านใน ภายในใจก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

“บ้าชิบ...มาทำงานอะไรของเธอเนี่ย!!!” ไม่รู้ว่าทำไมต้องโมโห แต่เขาโมโหมาก และลงรถพุ่งตรงไปยังหน้าผับราวกับพายุ เมื่อเดินมาถึงกลับพบกับเจ้าของผับอย่างพันแสงเสียนี่

“อ่าว คุณเฟลิเปประธานใหญ่แห่งเฟเดอลิกให้เกียรติมาเยือนบาร์เล็ก ๆ ของผมเลยเหรอครับ” พันแสงที่เข้ามาตรวจงานในผับเป็นปกติ เพราะวันนี้ภรรยาสุดที่รักพาลูกสาวคนสวยไปเยี่ยมคุณแม่ที่ต่างจังหวัด แต่เขาไปด้วยไม่ได้จึงต้องอยู่ทำงานแล้วจะรีบเคลียร์งานให้เสร็จเพื่อจะได้ไปหาลูกสาวคนสวย แต่เมื่อมาพบคนคุ้นเคยจึงหยุดคุยซะก่อน

เสียงทักทายใครบางคนของเจ้าของผับ ทำให้พระพายแทบเป็นลม ‘ประธานอีกแล้วเหรอ’

นี่มันเรื่องบ้าบอคอแตกอะไรกัน เธออุตส่าห์หนีจาก ระเริงบาร์มา Thousand light ยังไม่วายพ้นจากประธานจอมหื่นอย่างเขาอีกหรือ เธอรีบก้มหน้าก้มตา นั่งลงคุกเข่าข้างหนึ่งเพื่อแสร้งทำเป็นจัดรองเท้าที่ไม่เข้าที่ ตั้งใจให้พนักงานคนอื่นที่พร้อมกว่าไปดูแลแขกวีไอพีคนนี้แทน

เฟลิเประหว่างเดินคุยก็หาจังหวะจะทักทาย แต่เมื่อหันไปอีกครั้ง เธอก็ก้มลงไปทำบางอย่าง แต่นั้นทำให้เขานึกบางอย่างออก เสี้ยวหน้ายามแสงสลัว กับการแต่งหน้าแบบนี้ แล้วผมที่ปล่อยลงมานั้นทำให้เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเป็นผู้หญิงคนนั้นแน่นอน

ย้อนไปคิดถึงสลิปที่โอนเงินเมื่อสองอาทิตย์ก่อนแล้วก็ทำให้เขาคิดว่าตัวเองทำไมโง่อย่างนี้ หากอ่านชื่อตอนนั้นก็รู้ได้ในวันถัดมาแล้วว่าเธอเป็นใคร

‘พี่ชายรู้เรื่องต้องเอาหญ้าให้กินแน่’ เฟลิเปนึกไปถึงพี่ชายที่เมื่อก่อนเคยก่นด่าไว้เยอะ หากเขามีหญิงแล้วจะต้องให้ที่บ้านรู้ไม่ได้เด็ดขาด

ดวงตาพราวระยับมองร่างที่ก้มไม่ยอมเงยด้วยรอยยิ้มแฝงด้วยแผนการบางอย่าง ‘เธออย่างไรก็ไม่รอดคืนนี้แน่ เพราะเขาจะต้องจัดการกลืนเธอลงท้องซะให้เรียบร้อย’ ดวงตากระทิงหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์มองไปทางเหยื่อตัวน้อยที่เหมือนจุดใต้ตำตอของเขา เขาสู้อุตส่าห์ตามหามาหลายวัน ไม่คิดว่าจะอยู่ชั้นที่ 30 ของบริษัทของตัวเองนี่เอง

เขายิ้มส่งให้กับพันแสงแล้วกระซิบบางอย่างพร้อมทั้งขอยืมห้องที่พันแสงไม่ได้ใช้แน่นอนในคืนนี้อีกด้วย

“เอ่อ...จะดีเหรอครับ” พันแสงเกือบลืมห้องนั้นไปแล้ว เพราะช่วงหลังมาที่ซุกหัวนอนของเขาก็มีแต่บ้าน แต่ทว่าอุปกรณ์ป้องกันเขาได้โยนทิ้งไปหมดแล้ว ตั้งแต่ได้ลงหลักปักฐานกับรวิ

“ดีสิครับ คุณจะไม่เห็นใจคนที่อยากง้อแฟนอย่างผมบ้างเลยเหรอ” เฟลิเปโกหกอีกครั้ง เพื่อให้ได้จัดการเหยื่อตัวน้อยที่เก่งกล้ามาทำร้ายกล่องดวงใจ

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่ารุนแรงนักนะครับ ท่าทางดูเหมือนยังอ่อนหัด” พันแสงเตือนยิ้ม ๆ และเชิญเข้าห้องพักไปและเรียกพระพายหญิงสาวที่เป็นพนักงานใหม่เพิ่งทำงานได้ไม่นานมารับรองแขก

“ฮะ...ฉะ...ฉะ...ฉันเหรอคะ” พระพายรู้สึกว่าความซวยมาเยือนแล้ว เมื่อแขกพิเศษของคุณพันแสงอยากให้เธอไปช่วยดูแลเป็นพิเศษ และคิดว่าเป็นใครไปไม่ได้นอกจากประธานจอมหื่นของเธอแน่ ๆ

“บาร์มีทั้งกรุงเทพ...ทำไมต้องมาเจอที่ฉันทำงานทุกที” พูดพึมพำอย่างหงุดหงิด

เธอไม่เข้าใจเลย โลกมันกลมจริง ๆ หรือเขาคือเจ้ากรรมหายเวรกันแน่!