“ยังไงเรากับเขา...ก็ไม่มีวันเจอกันอีกแล้ว”
เพราะเธอขนเสื้อผ้าข้าวของออกจากห้องนั้นตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว เธอตัดสินใจย้ายออกจากอพาร์ตเม้นต์แห่งนั้น โดยมาอาศัยอยู่กับเพื่อนสนิทที่คอนโดแห่งหนึ่งชั่วคราว คิดว่าเมื่อหาที่อยู่ใหม่ได้เมื่อไหร่ก็จะย้ายออกจากห้องเพื่อนทันที
“ฉันไม่ได้หนีนะ...ก็แค่...อยากย้ายมาอยู่ใกล้ที่ทำงาน และไม่อยากเจอแก๊งชั่วนั้นอีก”
เธอบอกใครก็ไม่รู้ แต่ดวงตาของเธอเห็นหน้าเขาชัดเจน...นายแจ็ค สแปร์โรว์ผู้ดุดัน คนบ้าที่ทำให้เธอเสียสาวในดงหญ้าไปสามรอบ
“อืออ ดีจัง.....โอ๊ย!” เธออุทานอย่างหัวเสียเมื่อเผลอคิดถึงเขาอีก เสียงดังจนคนหันมองทั้งออฟฟิศ ยัยทิพย์นารีจะอุทานบ่อยอะไรขนาดนั้น
“ขอโทษค่ะ ไม่มีอะไรค่ะ ไม่มีอะไร”
เธอพยายามตั้งสติอีกครั้ง และตั้งใจทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพ ทำงานให้ยุ่งเข้าไว้ ใจจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน แล้วคิดเรื่องคนบ้าคนนั้นอีก
“โอยยยยย อยากจะบ้า” แต่ทำยังไงเธอ
