“ไม่จริง” เธอกระพริบตาปริบ ๆ เพื่อให้สายตามันทำงานชัดขึ้น แต่มองยังไงก็คือเขาอย่างแน่นอน
“ไง” เสียงนั้นดังขึ้นใกล้ ๆ ผู้ชายร่างสูงในชุดแจ็กเก็ตกางเกงยีนที่เพิ่งจะนั่งลงข้างเธอ
เธอหันขวับไปมอง ตาเหลือกโปนด้วยความช็อค กลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ “คะ...คุณ!”
เขาหันมายิ้มให้เธอ รอยยิ้มชวนใจละลาย ใบหน้าคร้ามเข้มเกลี้ยงเกลาหล่อเหลากว่าเดิมหลายร้อยเท่า
“บ้าไปแล้ว”
เธอหันกลับมามองตรง พยายามสงบจิตสงบใจไม่ให้ฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้
“นี่เราตาลายขนาดนี้เลยเหรอ”
“คิดว่าจะหนีผมได้เหรอ” เขาขยับตัวเข้าใกล้จนไหล่ชนกับเธอ “ฮึ?”
ทิพย์นารีนิ่งอึ้ง “โอวว...คุณตามฉันเจอได้ไง”
“ก็ผมเป็นตำรวจ เรื่องแค่นี้เอง”
“น่ากลัวชะมัด ฉันไปดีกว่า”
เธอลุกขึ้นแล้วเดินหนี เขารีบลุกเดินตามไม่ลดละ อย่างกับจะตามจับกุมเธออีกคน ข้อหากระทำชำเลาคนบ้าไร้สติ !!
“คบกันเหอะ” เขาตะโกนเสียงดัง
เธอชะงัก หันมองหน้าเขาอย่างอึ้งทึ่ง
