ภาพฝันที่เคยวาดไว้พังทลายไม่เป็นท่า..
เทียร์รดานั่งกอดช่อดอกไม้เปื้อนเลือดไว้แนบอก ใบหน้าเปียกชื้นไปด้วยคราบน้ำตา จนขอบตาแดงก่ำลามไปยันปลายจมูก
ภาพของเลือดสีแดงสดที่ไหลออกจากร่างกายคียติณณ์ พรากสติหญิงสาวจนหมดสิ้น กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มานั่งร่ำไห้อยู่หน้าห้องไอซียูแล้ว
“พี่เทียร์” เสียงเฌอชาดังแว่วกระแทกโสตรประสาท แต่เหมือนการรับรู้ของเทียร์รดาจะช้าลง จนเธอแทบไม่ตอบสนองต่อสิ่งรอบข้างเลยด้วยซ้ำ
ดวงตาคู่สวยบอบช้ำผลจากการร้องไห้หนัก ภายในใจได้แต่ตั้งมั่นภาวนาให้คนที่อยู่หลังประตูห้องผ่าตัดปลอดภัย
ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรเธอก็ยอม..
เฌอชาทิ้งตัวนั่งลงข้างเทียร์รดา มือจับแขนคนที่สติหลุดลอยแล้วเขย่าเบาๆ จนกระทั่งได้สติกลับคืน เธอถึงได้เงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายทั้งน้ำตา
“เฌอ..” ริมฝีปากสีระเรื่อสั่นเทา หยาดน้ำตาพรั่งพรูไม่ขาดสาย
“มันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมพี่ติณณ์ถึงไม่ออกมาสักที” น้ำเสียงของเฌอช
