เทียร์รดานั่งกระดกแอลกอฮอล์รสเข้มบาดคออยู่ที่มุมห้องเพียงลำพัง มุมเดิมที่เธอเคยทิ้งร่างปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งกับเหล่าคำด่าทอมากมาย
หากทว่าวันนี้เธอกลับยกแก้วให้ความเมามาย ราวกับคนอกหักที่ฟูมฟายเพราะถูกทิ้งให้ร้างรัก
มือบางกระชับเสื้อเบลเซอร์ของคียติณณ์ไว้แนบอก กับผ้าเช็ดหน้าผืนหอมที่ซักให้เสร็จสรรพ แต่ยังไม่มีโอกาสได้ส่งคืนเจ้าของตัวจริง
“พี่ติณณ์ก็จำแกไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละ” สุ้มเสียงเชิงน้อยใจเอ่ยบอกกับตุ๊กตาขนฟูบนเตียง
ขนาดเธอเขายังจำไม่ได้นับประสาอะไรกับตุ๊กตาจากตู้คีบ..
พอคิดทบทวนดูแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้ เวลาล่วงเลยผ่านเป็นสัปดาห์ แต่ความทรงจำของคียติณณ์ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นคืนกลับมา
หากยังเป็นแบบนี้ต่อไปเทียร์รดาจะกล้าสู้หน้าเขาได้ยังไง ในเมื่อเวลาอยากจะสบตาอีกฝ่ายก็คอยหลบตาเธออยู่ร่ำไป
“เรากลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันโดยสมบูรณ์แบบ.. งั้นสินะ” นัยน์ตาคู่สวยทอประกายสีหม่น มือก็วาง
