“ขะ..ขออะไรแบบนั้นล่ะคะพี่ทัพ พี่ก็รู้ว่า..”
ฉันกะพริบตาอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง พลางจิกมือลงบนหน้าขาอย่างลืมตัว
ทีเขาหายไปทำไมถึงไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของฉันบ้าง หายไปโดยไม่ติดต่ออะไรกลับมา โทรหาไม่ติด ไม่คิดว่าฉันจะเสียใจบ้างเลยหรอไง
ช่วงเวลาที่เขาหายไป มันเหมือนทำให้ฉันได้รู้ว่าตัวเองอยู่ได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีเขาก็ได้
เขาเป็นคนตีกรอบบังคับนั้นให้ฉันเอง แล้วทำไมวันนี้ถึงครวญคราง กลับกลายเป็นฉันรู้สึกผิดซะเองที่ถอยออกมา
“มันเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ”
“.....”
“คนเราก็มักจะขอในสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง ไม่งั้นเขาจะเรียกว่าการขอพรหรอ”
ฉันนิ่งก่อนจะเปรยสายตาขึ้นมองคนตรงหน้า พลางกัดริมฝีปากล่างด้วยความประหม่า
เรามักจะขอพรในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เสมอ..
เหอะ เชื่อเขาเลย
“เพราะเธอก็อยากจะหายไปอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง” เขาทิ้งตัวเอนพิงหลังกับเตียง ยกยิ้มมุมปากแล้วสบตาฉันไม่ล
