กองทัพ พาร์ท
รอยยิ้มที่ประดับไว้บนมุมปากค่อยๆ หุบลง จนกระทั่งกลายเป็นว่าผมกำลังแสดงสีหน้าเรียบเฉย มองอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
เหมือนจะสิ้นหวังเลยว่ะ..
ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พลางเป่าลมร้อนออกทางริมฝีปากให้หายกังวล ก่อนจะวางกีต้าร์ที่ยืมรุ่นพี่มาไว้บนเวที แล้วกระโดดลงไปข้างล่างเพื่อตรงไปหาเธออย่างไม่รีรอ
ใจชื้นขึ้นมาน่อยที่จีนไม่ได้เดินหนี แต่ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมาไปมากกว่านี้เช่นกัน
จะเริ่มพูดยังไงดีวะ
"ไม่คิดว่าเธอจะมา” ผมพูดขึ้น เพราะไม่คิดจริงๆ ว่าเธอจะยอมมาหา หลังจากที่ผมหนีหายไปหลายวัน
“.....” ใบหน้าหมดจดเรียบนิ่ง จนผมอ่านไม่ได้ว่าสายตาคู่นั้นกำลังคิดอะไรอยู่
“สบายดีนะ” ผมพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าเผลอพลั้งปากพูดประโยคที่ชวนน่าโมโหแค่ไหน
"เหอะ พี่ทัพกำลังถามจีนว่าสบายดีมั้ยหรอคะ"
"คือ.."
"ควรตอบว่าอะไรดีล่ะคะ"
