กองทัพ พาร์ท
“พี่น่าจะพูดตั้งแต่วันนั้นสิคะ”
“ทำไมถึงมาพูดอะไรแบบนี้.. ตอนที่จีนกำลังมีคนคุยใหม่ด้วยนะ”
หลังจากได้ยืนคุยกันไม่ถึงห้านาที เธอก็บ่ายเบี่ยงที่จะคุยต่อ ทิ้งไว้เพียงประโยคคำถามมากมายในหัวผม ว่าตอนนั้นผมทำอะไรอยู่ ถึงได้ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีผมแล้วแบบนี้
เมื่อไหร่กันที่ความรู้สึกนั้นมันเปลี่ยนไป..
ผมทิ้งตัวลงบนโซฟา พาดแขนวางขาด้วยความเหนื่อยอ่อนจากแสงสีเสียง ก่อนเหลือบสายตามองภาพฟ้าที่โผล่ออกมาจากครัว เธอสวมผ้ากันเปื้อนคล้องคออยู่ ส่วนอีกมือก็ถือตะหลิวออกมาด้วย
นี่ผมเคยให้อาหารและที่อยู่หนูสกปรกหรอวะ
เหอะ เชื่อเขาเลย
“กลับมาแล้วหรอทัพ เรารอตั้งนาน”
“อย่าแตะต้องของในบ้านฉันอีก”
“ขอโทษ.. แค่กลัวว่ากลับมาแล้วจะหิว ก็เลยไปหาอะไรทำให้กิน”
ผมไล่สายตามองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า พลางยกขาขึ้นไขว่ห้าง ไม่ได้ให้ความสนใจกับเธอที่เข้ามาโดยพลการ เพราะกำลั
