เมื่อเกิดการฟาดฟันทางวาจาจบลงได้ไม่ถึงนาที พี่ทัพก็ลากฉันให้มากับเขาที่คอนโด ปล่อยให้เดินตามต้วมเตี้ยมเป็นเต่าน้อยที่ไม่รู้ทาง
ได้แต่กำสายกระเป๋าสะพายตัวเองแน่น สายตาล่อกแล่กมองซ้ายทีขวาที กลัวว่าเขาจะเล่นตุกติกทำอะไรไม่คาดคิด ทั้งที่เจ้าตัวสุดแสนจะชิลล์กว่าใครเพื่อนเลย
ความทรงจำก่อนหน้านี้เกี่ยวกับเขามันไม่ดีเท่าไหร่ คนใจร้ายจะได้รับการไว้วางใจง่ายเกินไปได้ยังไงกัน
“ไหนเรดรูมล่ะคะ นี่มันห้องนอนของพี่ทัพต่างหาก หลอกจีนมาห้องหรอคะ” ฉันมุ่นคิ้วใส่
“ปะ..เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” พี่ทัพยกมือปฏิเสธ
“แล้วไหนล่ะคะ”
“คือว่า..”
“จีนไม่น่าเชื่อคนแบบพี่เลยค่ะ”
คนตัวสูงหลุบตามองพื้น ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันด้วยความประหม่า
ฉันส่ายหน้ากลอกตามองบนใส่ กำลังจะหันหลังเดินหนี เพราะคิดว่าเขาโกหกเกี่ยวกับเรดรูมที่พูดถึง ก่อนถูกอีกฝ่ายรั้งข้อมือไว้ด้วยสีหน้าอธิบายยาก
“คิดว่าฉันเป็นคนยังไงเนี่ย” เขายกยิ้ม มอ
