เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงได้ เหมยลี่ตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับไปอยู่หลายชั่วโมง เพราะฤทธิ์ยาด้วย เพราะร่างกายที่อ่อนแรงด้วย เธอถึงได้หลับยาวขนาดนั้น
“คุณ...กี่โมงแล้ว?”
“สองทุ่มน่ะ ตื่นแล้วเหรอ นอนต่ออีกหน่อยไหม?”
“ลูกล่ะ”
“สองแฝดยังอยู่กับพยาบาล ส่วนน้องถิงถิงกลับไปกับแม่แล้ว พรุ่งนี้ถึงจะมาหาใหม่”
“อืม...”
“หิวไหม พยาบาลบอกว่ากินได้แล้วนะ แต่กินของอ่อน ๆ รสไม่จัดก่อน เพราะเพิ่งผ่าตัดมา เดี๋ยวจะแสลงแผลเอาได้”
“หิวน้ำอ่ะ”
“ได้สิ เดี๋ยวรินให้นะ”
“ฉันหลับไปนานเลยนะเนี่ย”
“พักผ่อนเยอะ ๆ แหละดีแล้ว”
“เจ็บแผลแฮะ...” เธอบ่นพึมพำออกมาเบาๆ เพราะเจ็บแผลผ่าตัดแบบขยับตัวลำบากมาก
“อย่าเพิ่งขยับแรงนะ หมอบอกว่าให้ขยับตัวได้ ลองลุกขึ้นเดินเอง ฝึกเข้าไว้”
“ขอบคุณนะคะ”
“น้องถิงถิงตั้งชื่อให้สองแฝดแล้วนะ ชื่อว่าเจ้าจิ๋ว เพราะน้องตัวเล็กก็เลยให้ชื่อเจ้าจิ๋ว”
“หึหึ” เหมยลี่หัวเราะออกมา
