“คุณอิง”
ฌอนเรียกด้วยเสียงที่ฟังดูไม่พอใจนัก ส่วนฉันก็ค่อยๆ ใช้ทิชชู่เช็ดมือนิ่งๆ แล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวยาวทีละเม็ด โดยไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา แม้ในห้องจะมืด แต่แสงไฟจากมือถือที่เปิดไว้ก็ยังพอเห็นแววตาตื่นตระหนกของเขาได้ชัด
สายตาของฉันเลื่อนไปเห็นความเปลี่ยนแปลงของเขาอีกครั้ง ฉันแอบยิ้มในใจ ถอดเสื้อเชิ้ตออกจนเหลือแค่แพนตี้ตัวจิ๋ว ก่อนจะขึ้นคร่อมร่างสูงบนโซฟา
“คุณอิง...แบบนี้ไม่ได้ครับ ผมให้สัญญาไว้แล้ว ถ้าผมผิดคำพูด พ่อแม่ของคุณจะไม่เชื่อใจผมอีก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แม้แววตาจะสั่นไหว
“แต่ฉันทนไม่ได้นี่ ฉันอยากอยู่ใกล้นาย อยากกอดนาย...ถ้าสิงร่างได้ ฉันคงทำไปแล้ว นายคงไม่เข้าใจหรอก ฉันเองยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงอยากอยู่ใกล้นายขนาดนี้”
ฉันพูดพร้อมกับพยายามปลดกางเกงเขา แม้เขาจะดิ้นหนีก็เถอะ แต่สุดท้ายก็ยังเป็นฝ่ายพ่ายแพ้เหมือนเดิม
“อดทนเถอะครับคุณอิง หรือถ้าไม่ไหวก็ อุ๊บ...” เขา
