น้ำตาใส ๆ ค่อย ๆ ไหลลงมา ฉันอยากจะกรีดร้องเหลือเกินว่ามันทรมาน คุณหมดตรวจร่างกายเสร็จก็ออกไป บอกว่าจะเข้ามาอีกทีช่วงเย็น
“คุณอิงเป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม ดีใจหรือครับที่มีลูกกับผม ผมก็ดีใจมากเลย ใจมันเต้นแรงไม่หยุดเลย” เขาสาธยายทั้งรอยยิ้ม มืออุ่น ๆ คอยเช็ดน้ำตาที่ไหลออกให้
“แต่ฉันว่า มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอกนะ” พ่อพูดเสียงเข้ม คนกำลังดีใจถึงกับหน้าซีดทันที
“คุณค่ะ เรื่องนี้เอาไว้ยัยอิงหายก่อนค่อยคุยก็ได้” แม่แอบดุเบา ๆ พ่อจึงยอมแพ้ ยัยเพื่อนตัวดีแอบกระซิบกระซาบกันยังกะนกกระจอก
“อิงขอคุยกับฌอนสองคนได้ไหมคะ” เสียงแหบ ๆ ค่อยเอ่ยขอ ทุกคนมองหน้ากันแล้วพากันเดินออกจากห้องไป
“คุณอิงครับ”
“ทำไม ฮึก ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น
“คุณอิงครับ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ ผมอธิบายได้” เขากุมมือฉันขึ้นมาแล้วลูบเบา ๆ เพื่อให้ฉันใจเย็น
“จะอธิบายอะไรอีก ผู้หญิงคนนั้นเรียกนายว่าที่รัก ห๊
