หลังจากออกจากโรงพยาบาล ฉันก็ต้องหอบข้าวของกลับบ้านมาอยู่ที่บ้าน เพราะพ่อกับแม่สั่งเด็ดขาด ตอนนี้ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว เลยต้องจำยอม เพราะอยู่คอนโดคนเดียวมันไม่มีคนดูแลจริงๆ นั่นแหละ ฌอนต้องเข้าบริษัทบ้าง ทำโน่นนี่บ้าง หลายอย่าง
วันนี้ก็เช่นกัน ฌอนโทรมาถามฉันว่าพ่อแม่และพี่เมฆอยู่ที่บ้านไหม ฉันก็ตอบไปว่าอยู่แล้ว เขาก็วางสายไปดื้อๆ ซะอย่างนั้น ฉันลงมานั่งรับลมในสวนหน้าบ้าน
“คุณอิงค่ะ คุณท่านเรียกค่ะ” พี่แจ๋วเดินเข้ามาบอกด้วยท่าทางยิ้มเขินๆ แปลกๆ
“ค่ะพี่แจ๋ว แล้วเมื่อกี้รถใครขับเข้ามาในบ้านเราค่ะ อิงไม่คุ้นเลย”
“คุณอิงต้องไปดูเองค่ะ” แล้วพี่แจ๋วก็หัวเราะคิกคักแล้วเดินออกไป
ฉันเดินเข้ามาในบ้าน เห็นคุณตาฌอน ฌอน ลุงเอก พ่อ แม่ของฉัน และก็พี่เมฆอยู่กันครบ
“คุณตา ลุงเอก สวัสดีค่ะ” ฉันคุกเข่าทักทาย คุณตากับลุงเอกยิ้มรับอย่างไมตรี ส่วนคุณตาลูบหัวฉันเบาๆ ฉันหันไปมองฌอนอย่างมีคำถาม
“วันนี้ผมจะ
