สัมพันธ์ลับนายกแสนร้าย (นายกสุเมธ:ของขวัญ)

ตอนที่ 1 นักศึกษาฝึกงาน

"น้องชื่อ ‘ของขวัญ’ มาฝึกงานวันแรกครับ" เลขา ‘นายกสุเมธ’ รีบบอก เมื่อเดินตามหลังผู้บังคับบัญชากำลังจะถึงห้องทำงาน ทว่าร่างสูงที่อยู่ด้านหน้ากลับหยุดเดินแล้วมองไปยังฝั่งขวามือ ซึ่งเป็นฝ่ายกองคลัง

เขาเคยแจ้งนายกสุเมธไปแล้วครั้งนั้นเมื่อเดือนที่แล้ว และได้นำเอกสารให้อีกฝ่ายเซ็นรับทราบ

ตอนนั้นมาแค่ชื่อและรูปถ่าย แต่คราวนี้น้องมาเป็นตัวเป็นตน นายกสุเมธอาจยังไม่ชินตา

ร่างสูงไม่ตอบอะไรกลับไป เอาแต่มองหญิงสาวรุ่นลูกในชุดนักศึกษาทรงเอตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมดำปล่อยยาว สวมรองเท้าคัทชูสีดำมีส้นแบบถูกระเบียบ กำลังตั้งใจฟังหัวหน้ากองคลังของเทศบาลตำบลคันคายอธิบายอะไรบางอย่างในสมุดสีน้ำเงิน

อีกฝ่ายเรียนอะไรมาเขาจำไม่ได้ เพราะแต่ละวันมีเรื่องให้ต้องจดจำเยอะมาก แต่ถ้าให้เดา คงเรียนเกี่ยวกับการเงินมา และหัวหน้ากองคลังก็คงกำลังสอนเรื่องงบประมาณกันอยู่

"หวัดดีครับพ่อนายก" ‘ป๋อง’ หนึ่งในทีมช่างไฟประจำเทศบาลตำบลคันคายเดินพ้นบันไดชั้นสองขึ้นมา รีบเอ่ยทักพร้อมทั้งยกมือไหว้ผู้บังคับบัญชา และนายกสุเมธก็รีบรับไหว้กลับทันที

นายกตำบลคันคายก็แบบนี้ ไม่ถือเนื้อถือตัวกับลูกน้อง ไม่ว่าใครไหว้ ท่านก็รับไหว้ตอบ ไม่คิดว่าตัวเองอยู่ตำแหน่งสูงสุดแล้วจะนิ่งเฉยยังไงก็ได้

"เมื่อคืนเป็นไง สนุกไหม" นายกสุเมธถามกลับ ได้ข่าวว่าไปเที่ยวที่คลับในอำเภอคันคาย พนักงานที่นี่ไปกันเป็นสิบ คงสนุกน่าดู

"สนุกครับพ่อนายก สาว ๆ ในคลับมีแต่สวย ๆ ทั้งนั้นเลยครับ" ไม่ว่าเปล่า ออกท่าออกทางด้วย ยกนิ้วโป้งขึ้นบอกว่าสวยอย่างนี้เลย

"เสียดายพ่อนายกไม่ไปด้วยครับ ไม่งั้นสนุกกว่านี้แน่นอนครับ" อีกฝ่ายเป็นคนตลกขบขัน เหล้าเข้าปากที นายกสุเมธเป็นอีกคน ไม่ใช่เข้มขรึมอย่างเวลานี้แน่นอน

ยิ่งเวลาได้เจอสาว ๆ สวย ๆ แพรวพราวใช่เล่น เห็นอายุขนาดนี้ แต่มีสาวมารุมล้อม

ก็เพราะนายกสุเมธตำบลคันคาย ถึงปีนี้จะย่างเข้าสู่เลขห้าแล้ว แต่ใบหน้า และรูปร่างไม่ต่างจากคนวัยสามสิบปลาย ๆ สักนิด

ใบหน้าตึง หุ่นดี ไม่มีพุง ร่างกายสมส่วน ดูดี แขนขาเต็มไปด้วยมัดกล้าม

ที่รู้เพราะเคยแวะไปบ้านนายกสุเมธบ่อยครั้ง และเจอเจ้าตัวมักเดินเปลือยท่อนบนอยู่ในบริเวณขอบรั้วของบ้าน

คนวัยห้าสิบสองปียังต้องดูดีขนาดนี้เลย? กร้าวใจมาก ขนาดเขาที่เป็นผู้ชายยังมองตาไม่กะพริบ

"ไว้คราวหลังแล้วกัน" เมื่อวานเขาเหนื่อยมากเพราะไปงานมา อาบน้ำอาบท่าหัวถึงหมอนก็หลับ วันนี้มาทำงานยังคงมีอาการเพลีย

"รับปากแล้วนะครับ"

"ครับ" นายกสุเมธพยักพเยิดหน้าให้ ฝ่ายนั้นจึงเดินจากไป

ดึงสายตากลับไปมองด้านข้างอีกที ชะงักไปเมื่อเห็นใครบางคนกำลังเดินมาทางนี้

"สวัสดีค่ะพ่อนายก" ปุ๊กยกมือไหว้ และของขวัญเองก็รีบทำตาม

นายกสุเมธรับไหว้แล้วรอฟัง ขณะเดียวกันเหลือบมองใบหน้าเรียวอยู่บ่อยครั้ง

คนอะไรผิวขาวเนียนเหมือนไข่ปอก ขี้แมลงวันหรือสิวเสี้ยนบนใบหน้าก็ไม่มีสักจุด

ดวงตากลมโต ขนตาแพงอน จมูกเรียว รับกับริมฝีปากเล็ก ดูเข้ากันได้อย่างพอดิบพอดี

มองไกล ๆ ว่าน่ารักแล้ว แต่พอได้มองใกล้ ๆ ยิ่งน่ารักเข้าไปอีก ท่าทางก็ดูมีมารยาทดี เป็นคนถ่อมเนื้อถ่อมตัว

"ของขวัญ นี่ ‘นายกสุเมธ’ นายกตำบลคันคายเราจ้ะ ขวัญเรียก ‘พ่อนายก’ ก็ได้นะ" แนะนำผู้ใหญ่ให้กับเด็ก จึงเห็นของขวัญยกมือไหว้อีกครั้ง

"สวัสดีค่ะพ่อนายก"

นายกสุเมธพยักหน้ารับ แต่...พ่อนายกงั้นเหรอ?

คนอื่นเรียก เขาไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอของขวัญเรียก เขาถึงรู้สึกว่าตัวเองแก่มาก

อายุเป็นเพียงตัวเลข ส่วนรูปร่างหน้าตาเขาถือว่ายังไม่แก่เลยสักนิด

"น้องมาฝึกงานวันแรกค่ะพ่อนายก ปุ๊กกำลังสอนงานให้น้องค่ะ"

"ครับ มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ" บอกกับลูกน้องตัวเอง และเผื่อแผ่ไปยังคนที่ยืนข้าง ๆ ด้วย ไม่แน่ใจหากมีเรื่องเดือดร้อน จะกล้าเรียกให้เขาช่วยไหม ท่าทางดูเกรงใจขนาดนั้น

"ขอบคุณค่ะพ่อนายก" ปุ๊กยกมือไหว้ขอบคุณ และของขวัญเองก็ทำตาม

นายกสุเมธเดินเข้าห้องทำงาน โดยมีเลขาหนุ่มวัยสามสิบปีอย่าง ‘เซฟ’เดินตามเข้ามาติด ๆ

ทุกวันนายกสุเมธจะคุยเรื่องงานกับเซฟว่าวันนี้ต้องให้ใครไปทำอะไรบ้าง และงานแต่ละอย่างต้องดำเนินไปทางไหน ไม่ปล่อยให้ลูกน้องไปจัดการเอง แบบนั้นไม่ใช่หน้าที่ผู้นำที่ดี

ใช้วิชาความรู้ที่ได้ร่ำเรียนมา เขาเรียนจบปริญญาโทด้านบริหาร จะปล่อยให้ลูกน้องคิดเองทำเองได้ยังไง เกิดเสียหายขึ้นมา เขารับผิดชอบไม่ไหวแน่ ป้องกันไว้ดีกว่าแก้

ประสบการณ์เป็นนายกสมัยแรกเขานำมาปรับใช้ในสมัยที่สอง เรียกได้ว่ารู้งาน รู้ปัญหา รู้ทิศรู้ทางทั้งหมด ปัญหาใหญ่ ๆ จึงไม่เกิดเมื่อเขาได้กลับมาเป็นนายกอีกครั้ง

ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน ล้วงมือถือจากในกระเป๋าออกมาดู เขามักโน้ตเอาไว้ทุกครั้งก่อนกลับบ้าน ว่าพรุ่งนี้ต้องทำอะไรบ้าง วันใหม่จะได้กลับมาสานต่อได้ง่าย ๆ

"วันนี้ให้เจ้าหน้าที่เข้าไปเคลียร์พื้นเอาไว้เลยนะ พรุ่งนี้ทีมงานจะได้เอารถเข้าไปทำได้สะดวก" งบประมาณสำหรับทำถนนในปีนี้ เขาเลือกไปต่อถนนให้ผู้คนท้ายหมู่บ้าน คงพอให้คนที่อยู่แถวนั้นใช้เดินทางไปมาสะดวกมากขึ้น

"ได้ครับพ่อนายก"

"มีเอกสารอะไรให้ผมดู ก็เอาเข้ามาได้เลยนะ" กลัวช่วงบ่ายมีงานด่วนเข้า แล้วต้องรีบไปในทันที ช่วงเช้าเขาว่าง อยากทำงานแบบไม่เร่ง

"ครับ" เลขาหนุ่มรับทราบ ก่อนจะถอยออกไปเตรียมเอกสารอีกที แต่ละฝ่ายก็จะนำมาให้เขาพิจารณา ก่อนนำเข้าไปให้พ่อนายกได้ตรวจสอบอีกครั้ง และลงประทับตรา