สัมพันธ์ลับนายกแสนร้าย (นายกสุเมธ:ของขวัญ)

ตอนที่ 2 หวาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

นายกสุเมธนั่งทำงานในห้องเงียบ ๆ เหลือบมองคนที่เปิดประตูเข้ามาเล็กน้อย ชะงักไปเมื่อเห็นว่าเป็น ‘นักศึกษาฝึกงาน’

ของขวัญมาพร้อมกับถ้วยกาแฟในมือ หัวหน้ากองคลังบอกให้เธอชงกาแฟมาให้นายกสุเมธ เธอจึงทำตาม บอกสูตรให้เรียบร้อยว่าท่านชอบกินแบบไหน

ง่าย ๆ กาแฟดำสองช้อนชา ไม่ใส่นม ไม่เติมน้ำตาล ชงยังไงก็อร่อย

"ขวัญชงกาแฟมาให้ค่ะ" หญิงสาวบอกด้วยความประหม่า เพราะท่าทางของนายกสุเมธดูนิ่งมากจนไม่แน่ใจว่าท่านโอเคไหม ติดหรือเปล่าที่เธอเป็นคนนำกาแฟเข้ามาให้

"ครับ ขอบใจมาก"

เมื่ออีกฝ่ายตอบกลับ และเคลียร์พื้นที่โดยการยกเอกสารออก ของขวัญจึงนำถ้วยกาแฟไปวาง แล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องไป

"ของขวัญ"

"ขา" หญิงสาวหันกลับไปมองคนที่เรียกชื่อตัวเองทันที ภายใต้แว่นตากันแดดสีดำ เธอพอมองเห็นสายตาของนายกสุเมธว่าท่านกำลังมองเธออยู่

"อยู่หมู่บ้านไหนนะ" นายกสุเมธถอดแว่นตากันแดดสีดำออกแล้ววางลงบนโต๊ะ เอามือกอดอกแล้ววางแผ่นหลังลงไปกับพนักพิงช้า ๆ มองสบตากับคู่สนทนา แต่ไม่แน่ใจว่าท่าทางของเขามีอะไรน่ากลัว คนตัวเล็กถึงได้เอาแต่ก้มหน้าก้มตา แทนที่จะมองสบตาผู้พูด

"เออ...ยะ...อยู่ 'หมู่บ้านเนินสามเหลี่ยม' ค่ะ" ของขวัญใจเต้นแรงมาก ตอนที่นายกสุเมธใส่แว่นตากันแดดเธอไม่ได้กลัวมากขนาดนี้ แต่พอท่านถอดแว่นตาออก สายตาคู่นั้นที่มองมา กลับทำให้เธอไม่กล้าสบตาตรง ๆ

มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกกังวล ร้อน ๆ หนาว ๆ ตามกายขึ้นมา

"อยู่หมู่บ้านใกล้ ๆ นี่เอง" ตำบลเดียวกัน อำเภอเดียวกัน

"ค่ะ"

"เรียนสาขาอะไรมา" ไม่บ่อยนักที่จะมีนักศึกษามาฝึกงานที่นี่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยมี

คนส่วนมากมักไปฝึกงานในตัวจังหวัดกันมากกว่า ฝึกงานจบ บริษัทก็จะจ้างทำงานต่อเลย

ไม่เหมือนที่นี่ ฝึกงานจบคือจบ ไม่มีการจ้างทำงานต่อ เพราะหากใครต้องการเข้าทำงานที่เทศบาล ต้องสอบบรรจุเท่านั้น

"ขวัญเรียนบัญชีมาค่ะ"

"เรียนเก่งไหม?"

"คะ?"

"ถามว่าเรียนเก่งแค่ไหน?" สติไปอยู่ไหนนะของขวัญ นี่แค่วันแรก

"อะ...อ๋อ พอได้ค่ะ" ใครจะกล้าบอกว่าตัวเองเรียนเก่งกันล่ะ แบบนั้นเป็นการอวยตัวเองเกินไปหรือเปล่า

หากจะมีใครสักคนบอกว่าเธอเก่ง คนคนนั้นต้องไม่ใช่ตัวเธอเอง

"แค่พอได้?"

"..." นายกสุเมธหมายความว่ายังไงกันนะ

"มั่นใจว่าจะไม่ทำตัวเลขตกหล่น เพราะเงินของแผ่นดินสำคัญนะ ใช่ขาดบาทสองบาทแล้วควักใส่ แต่มันต้องหาที่มาที่ไปของเงินให้เจอ"

"อะ...อ๋อ" ของขวัญหน้าชาไปนิด คิดผิดที่ไม่บอกว่าตัวเองเรียนเก่งตั้งแต่ทีแรก อยากจะบอกว่า เธอน่ะ เกรดสี่แทบทุกตัว

แต่ก็เถอะ บอกไม่เก่งไปแล้วนี่ ก็ต้องหาทางแก้ไข

"ขวัญจะพยายามไม่ให้ตกหล่นนะคะ"

"เรื่องเงิน ใช้คำว่าพยายามไม่ได้ ต้องไม่ให้ตกหล่นเด็ดขาด เพราะฉะนั้น ต้องตรวจให้ละเอียด ดูให้ดีทุกครั้ง" นายกสุเมธพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทั้งท่าทาง และแววตา ทำเอาของขวัญยิ่งรู้สึกกลัว

เธอคิดถูกหรือคิดผิดที่ลงฝึกงานที่นี่ แต่ถอนตัวไม่ได้แล้วนะ ห้าเดือนเท่านั้นเธอจะอดทน

"ค่ะ ขวัญรับปากว่าจะไม่ให้ตกหล่นแม้แต่บาทเดียวค่ะ"

นายกสุเมธพยักหน้า ก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบ ดึงออกมองเล็กน้อยเมื่อพบว่ากาแฟในถ้วยหวานมาก

"เติมน้ำตาลด้วยเหรอ?"

"คะ? ขะ...ขวัญไม่ได้เติมน้ำตาลค่ะ! ใส่แค่กาแฟดำสองช้อนชา ตามที่พี่ปุ๊กบอกเลยค่ะ" ของขวัญตกใจที่ท่านทักท้วงมาว่าอย่างนั้น หรือว่ามันจะมีอะไรผิดพลาด

ตายแล้วของขวัญ! เพิ่งมาฝึกงานวันแรก ก็สร้างเรื่องให้นายกสุเมธเลย

มือหนานำขอบแก้วแตะปากอีกครั้ง ปล่อยกาแฟรสเข้มไหลลงสู่ลำคอ จากนั้นพิจารณา

ก็ยังหวานอยู่ดี เขาไม่ได้เข้าใจผิดไปเองแน่ ๆ ว่ากาแฟวันนี้มันหวานอย่างกับน้ำผึ้งเดือนห้า

หวานเจี๊ยบ!

แต่ในเมื่อของขวัญบอกไม่ได้เติมน้ำตาล เขาจะไปกล่าวหาเธอได้ยังไง

"ไม่เป็นไร สงสัยวันนี้ต่อมรับรสเพี้ยน"

"..."