“ออกไปได้แล้ว”
อิงดาวเบือนสายตาไปทางอื่นเพื่อซ่อนน้ำตาเอาไว้ พาตัวเองลุกจากเตียงนอนโดยมีผ้าห่มพันร่างกายอยู่ ก้มหยิบเสื้อผ้าบนพื้นและทำท่าจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ แต่สุ้มเสียงกดต่ำของทศวรรษก็พูดขึ้น ทำให้สองเท้าของอิงดาวชะงัก
“อย่าคิดว่ามีแต่เธอที่รักคนอื่น”
“...”
“ฉันก็รักคนอื่นเหมือนกัน”
เขากำลังจะบอกว่าตัวเองรักแพรไหมสินะ...
อิงดาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ไม่หันหน้าไปมองเขา และเมื่อสิ้นเสียงของทศวรรษ อิงดาวก็ตรงไปยังห้องน้ำและปิดประตูลง จ้องมองตัวเองผ่านกระจกตรงหน้าก็เห็นน้ำตาใส ๆ เอ่อคลอที่เอ่อคลออยู่นานไหลลงมา
เจ็บใจและเสียใจ แต่คนอย่างเธอจะเลือกอะไรได้นอกจากยอมรับชะตากรรมที่ตัวเองไม่สามารถจะเลือกเอง ไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน ชีวิตของเธอก็เหมือนถูกกลั่นแกล้งไม่ต่างกัน
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป...เธอกำลังจะหลุดพ้นจากตัวร้ายและได้จัดการชะตาชีวิตของตัวเองจริง ๆ สักที เหนื่อยหน่อยแต่ก็ต้องอดทน
