7 ฉันดูตลกมากรึไง
1047 Words
“แต่พรุ่งนี้… ฉันต้องไปเรียนนะคะ”
เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาพยายามหาทางเลี่ยง
เจคอปหันมาจ้องหน้าสวยด้วยสายตาคมกริบดุดันน่ากลัว แต่ขณะเดียวกันกลับมีแรงดึงดูดจนไม่อาจละสายตาได้
“ฉันไม่ชอบให้ใครขัดใจ… รินแล้วดื่ม”
ไพลินเม้มปากแน่น
มือเรียวเล็กรินไวน์ใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด
“หึ”
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังลอดออกจากลำคอแกร่ง สายตาคมมองเธอด้วยความขบขัน
เพียงไพลินทำตาปริบๆ เธอมีอะไรให้เขาน่าขำกัน
“ขำอะไรคะ… ฉันดูตลกมากรึไง”
เธอเผลอทำหน้าบึ้งใส่เขาอย่างลืมตัว
“ถอดเสื้อผ้า… ลงมาแช่กับฉัน”
เสียงเรียบนิ่งออกคำสั่งอีกครั้ง
“แต่ฉันอาบน้ำแล้วนะคะ”
พรึบ!
“ว้าย!!”
ยังไม่ทันจบประโยค ร่างเล็กก็ถูกแขนแข็งแรงดึงลงอ่างโดยไม่ทันตั้งตัว น้ำกระจายซัดกระเซ็นเต็มพื้นไปหมด
เจคอปโน้มหน้าลงใกล้ พร้อมกระซิบข้างหู
“ทำไมชอบขัด หน้าที่คืออะไรควรรู้ ไม่ใช่ต้องให้บอกทุกครั้ง อย่าลืมสิว่าเธอเป็นหนี้ฉันอยู่”
ดวงตากลมโตหลบลงต่ำรีบพยักหน้ารับ
“ฉะ… ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”
ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มเบาๆ
“ถ้าเข้าใจก็ถอดชุดนอนเก่าๆนี่ทิ้งไป แล้วใส่ชุดที่ฉันซื้อให้… ถอดสิ”
เขาออกคำสั่งเสียงเรียบ พร้อมยกแก้วไวน์ขึ้นจิบตาไม่ละจากเรือนกายเล็ก ที่เปียกแนบไปกับผิวจนเผยสัดส่วนเว้าโค้งให้เห็นชัด
“อืมม…”
เสียงพึงพอใจดังเบาๆ ขณะเขาก้มลงใกล้ กลิ่นกายหอมสะอาดของเธอลอยแตะจมูก ริมฝีปากหนาเลียแผ่วเบาตรงใบหูขาว ลมหายใจร้อนผสมกลิ่นบุหรี่กับไวน์ทำร่างเล็กวูบไหว ไรขนอ่อนลุกเกรียวอย่างห้ามไม่อยู่
“อื้อ…”
เสียงครางเล็ดลอดออกจากลำคอขาว มือเรียวจับขอบอ่างแน่น เมื่อมือหนาเลื่อนไปบีบเค้นอกอวบ อีกข้างบีบเบาๆที่เอวคอดกิ่ว ลิ้นสากตวัดเลียตามใบหูขาวไปมา ทำร่างเล็กหลับตาพริ้มกัดปากแน่นด้วยความเสียว
เจคอปกระซิบเสียงเย็นเฉียบใกล้หู
“ไปล้างตัว…ใส่ชุดนอนสีดำที่ฉันเตรียมไว้ให้ แล้วมาหาฉันที่ห้อง”
เพียงไพลินรีบพยักหน้ารัวๆ ก่อนลุกขึ้นจากอ่างในสภาพเปลือยเปล่า ดวงตาคมมองตามร่างเล็กไม่กะพริบ ราวกับเรือนร่างยั่วยวนนั้นคือกับแกล้มชั้นดี ปากหยักจิบไวน์ช้าๆแล้วค่อยๆวางลง
แอ้ด…
เธอเปิดตู้เสื้อผ้าใจเต้นระรัวเมื่อเห็นชุดที่เขาเตรียมไว้ กว่าจะตัดสินใจใส่ได้ก็ยืนลังเลอยู่พักใหญ่ ชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำลูกไม้รัดรูปสั้นจู๋ กระโปรงแหวกสูงจนเกือบถึงเนินเนื้ออ่อนไหว แถมเว้าหลังลึกเกือบถึงบั้นท้าย ผ้าบางยิ่งกว่ามุ้ง มองทะลุเห็นผิวขาวละเอียดด้านใน
เพียงไพลินยืนพึมพำให้กำลังใจตัวเองหน้ากระจก
“เฮ้อ… คิดซะว่ามันเป็นงานสิไพลิน อย่างน้อยเขาก็ยังหนุ่ม ยังหล่อ… ไม่ใช่แก่หงำเหงือกเหมือนที่คนอื่นต้องเจอ”
เธอสูดหายใจเข้าลึก กลั้นใจแล้วก้าวกลับไปที่ห้องนอนใหญ่
แอ้ดดด…
ประตูค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นเจคอปนั่งไขว่ห้างอยู่ปลายเตียง สายตาคมกวาดมองเรือนกายเล็กตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนยกยิ้มพอใจ
“เข้ามาสิไพลิน… เธอสวยถูกใจฉันมาก ถ้าทำดีฉันจะให้รางวัล”
ร่างบางในชุดลูกไม้สุดยั่วยวนเดินมาจนถึงตัวเขา ไม่ทันได้ตั้งหลักท่อนแขนแกร่งก็รวบกอดที่เอวคอดกิ่วทันที จนหน้าเขาชนเข้ากับอกอวบเต็มๆ
เขาซุกดมดลิ่นหอมของเธออีกครั้ง ก่อนลิ้นสากจะตวัดเลียยอดจุกชมพูผ่านลูกไม้ตัวบางนั่นอย่างหื่นกระหาย
แผลบ!!!~~
“อื้อออออ คุณเจคอป ”
ปากเล็กเผยอครางเรียกชื่อเขา ในเวลาเดียวกันแขนเรียวสวยก็เผลอกอดรัดที่คอแกร่ง ปลายเล็บจิกแรงอย่างลืมตัว ก่อนคลายออกเมื่อตาคมนั้นแหงนขึ้นมองหน้าสวยอย่างพึงพอใจ
“เสียวรึเปล่า ”
คำถามเรียบๆแต่ทำเธอหน้าแดง ไพลินพยักหน้าช้าๆรีบมองไปทางอื่น
“ทำไม หน้าฉันมันไม่น่ามองเหรอ ถึงได้เอาแต่มองไปทางอื่น ”
ไพลินหันกลับมาสบตากับเขาอีกครั้ง ตากลมโตมองลึกเข้าไปในแววคาคมนั่น มันน่ามองมากต่างหาก
“น่ามองค่ะ แต่ฉันไม่ชินที่จะมองหน้าผู้ชายแบบนี้”
“แต่ต่อไปเธอต้องชิน เธอต้องดูแลฉันทุกอย่างเข้าใจรึเปล่า ”
“เข้าใจค่ะ ”
“เธออายุแค่นี้ แทนตัวเองว่าหนูจะดูเหมาะกว่านะ ไหน ลองแทนตัวเองว่าหนูสิ ”
ไพลินจ้องตาเขาก่อนพูดเหมือนละเมอ
“หนูเข้าใจค่ะ ”
“หึ!!ดีมาก นับจากวันนี้ไปทำหน้าที่ของเธอให้ดี ”
เขาพูดเรียบๆพลางไล่นิ้วเรียวยาวช้าๆไปตามพวงแก้มขาวเนียน ตาคมจ้องที่มือนั้นอย่างจงใจ
“เธอจะอยู่อย่างสุขสบาย พี่ชายเธอก็จะไม่เดือดร้อน สมบัติชิ้นสุดท้ายของบ้านก็จะยังคงอยู่”
“เข้าใจแล้วค่ะ หนูจะทำให้ดีที่สุด ”
“งั้นจะรออะไรละ เริ่มเลยสิ ฉันอยากเห็นเธอร่อนบนท่อนเอ็นฉัน ”
เขาพูดพลางเอนตัวไปด้านหลัง แขนสองข้างค้ำยันเอาไว้ ร่างเล็กสูดลมหายใจลึก ก่อนถอดชุดคลุมบนตัวเขาออก โดยมีเขาคอยให้ความร่วมมือ ร่างกำยำเปลือยเปล่าน่ามอง ไพลินเม้มปากแน่นเมื่อเห็นแก่นกายมาเฟียหนุ่มตั้งเด่ตรงหน้า
“ถุงยางอยู่หัวเตียง เลือกกลิ่นที่เธอชอบได้เลย”
เขาออกคำสั่งเบาๆ เท้าเล็กเดินไปหยิบกลิ่นสตอเบอรี่ซองสีแดง ไม่ได้ชอบกลิ่นแต่ไม่รู้ว่าจะหยิบสีอะไรดีต่างหาก ไพลินฉีกซองถุงยางอย่างระวัง สลับกับมองท่อนเอ็นใหญ่นั่น แล้วใช้วิชาที่เคยเรียนมาบ้างบรรจงสวมใส่มันลงไปเบาๆ มือเล็กรูดจนมันเข้าที่
- Writer
