สาวน้อยเอ่ยทักทายแม่บ้านวัยหกสิบสี่ที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าประตูห้อง แล้วรีบจับแขนหญิงชราลากเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว
"มานั่งตรงนี้เลยค่ะ แม่นม"
พิมดาวพาป้าแกมานั่งลงที่เตียง แล้วก็รีบนั่งลงข้าง ๆ พลางส่งยิ้มหวาน ๆ ให้
"มีอะไรคะคุณหนู ยิ้มหวานแบบนี้ จะมาหลอกถามอะไรคนแก่อีกล่ะสิ"
"มีเยอะเลยล่ะค่ะ อย่างแรกเลย นั่นใครคะ ที่มาวันนี้ ทำไมพิมไม่คุ้นหน้าเลย"
พิมดาวเอ่ยถาม ด้วยแววตาเป็นประกาย
"อ๋อ...นึกว่าเรื่องอะไร เขาชื่อคุณเริงฤทธิ์เป็นน้องชายบุญธรรมของคุณพ่อคุณหนูค่ะ"
แม่นมตอบ แล้วส่งยิ้มบาง ๆ
"แล้ว...ทำไม? พิมไม่เห็นรู้จักเลยล่ะคะ"
คุณหนูขี้สงสัยรีบซักไซ้ต่อ
"พอดีตอนที่คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงแต่งกันใหม่ ๆ คุณฤทธิ์ก็ถูกส่งตัวไปอยู่ที่ภูเก็ตน่ะสิคะ พอเธอเรียนจบก็เลยดูแลกิจการโรงแรมของครอบครัวคุณผู้ชายที่นั่นเลย อืม...รู้สึกว่า...ตอนนั้นคุณหนูพิมยังขวบสองขวบอยู่กระมังคะ"
แม่บ้านวัยชราเล่
