“เงินผมก็เหมือนเงินวดีนะครับ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ผมอยากดูแลผู้หญิงที่ผมรักให้ดีที่สุด ห้ามคิดมากอีกนะ เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว ลืมไปแล้วเหรอ” เขาจับมือเธอมากุมเอาไว้ ยิ้มอ่อนโยนให้เธอ ก่อนจะพากันกลับบ้านไปช่วยกันแพ็กกระเป๋าเดินทางเพื่อพากันออกเดินทางไปเที่ยวทะเล เขาจองห้องพัก อาหารและอะไรเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เรียกเขาว่ามีวางแผนการท่องเที่ยวได้ดีไม่มีฉุกละหุก
ระหว่างเดินทางนั้นธัญญ์ใส่ใจดูแล ชวนเธอคุยตลอดเส้นทางจนเธอรู้สึกอุ่นใจที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ
“ตรงนี้วิวดีมากเลยนะ” ธัญญ์จอดรถข้างทางมองวิวเบื้องหน้าไม่วางตา มีทะเลและต้นไม้ให้ความรู้สึกเย็นสบาย
“จริงด้วยค่ะ แต่เปลี่ยวไปหน่อย ไม่มีรถสัญจรไปมาเลยค่ะ” เธอเอ่ยขึ้นขณะมองทัศนียภาพเบื้องหน้า ก่อนจะเผยยิ้มกว้าง นานแค่ไหนแล้วนะที่เธอไม่ได้เที่ยว น่าจะเป็นสิบปีแล้วเห็นจะตาย มันยาวนานมากก็จริงแต่เธอกลับไม่รู้สึกตัว เพราะวันๆ ต้องดูแลบิดามารที่ป่วยหนัก
