“ฮ่าๆๆ” สุภาวดีหัวเราะร่วน ในขณะที่ธัญญ์พาภรรยากลับมาถึงห้องพัก
“เห็นวดีหัวเราะแล้วดีจัง”
“ปกติวดีไม่หัวเราะเหรอ”
“น้อยมากครับ ชอบทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แต่ผมเข้าใจวดีนะ” เขาเข้าใจว่าเธอต้องดูแลคนป่วยบางครั้งก็แทบลืมกินข้าว แต่เธอก็ไม่เหมือนหลายคนที่หาๆ อะไรยัดใส่ท้องเวลาหิว ลืมกินข้าวก็ทำกับข้าวอร่อยๆ ที่มีประโยชน์กิน เธอเป็นคนวางแผนในการเตรียมอาหาร ไม่เคยเห็นกินปลากระป๋อง หรือบะหมี่สำเร็จรูปอะไรพวกนั้นเลย
“อ้าว... จริงเหรอ”
“จริงครับ แต่จากนี้ไปวดีอยู่กับผม ผมจะทำให้วดียิ้มแล้วก็คราง”
“หือ... เกี่ยวอะไรกับครางกันคะ” เธอถามแล้วหัวเราะ ก่อนจะหน้าแดงเมื่อเขาเคลื่อนกายเข้ามาหา
“เดินทางเหนื่อยไหมครับคุณภรรยา” เขาเอ่ยถามขณะปลดเสื้อผ้าให้เธอ นิ้วแกร่งของเขาทำให้เธอรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด
“ไม่เหนื่อยเท่าไหร่ค่ะ ตื่นเต้นมากกว่า” ตื่นเต้นตอนเขาจอดรถระหว่างทาง ชวนกันทำกิจกรรมเข้าจังหวะนั่นแห
