"ทวนความหลังกันหน่อยดีไหม เผื่อเธอจะลืมว่าสันดานผัวเก่าแบบฉันมันเป็นยังไง" 'ทั้งรักทั้งเกลียด' ถึงชิงชังเพียงใด...หากแต่เธอพลาดเฉียดเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง เขาก็พร้อมจะฉุดดึงลงมาและกักขังไว้ด้วยรสใคร่ปรารถนาจนไม่อาจหลุดพ้น

เพราะเขาไม่เชื่อในความรักอีกแล้ว ทำให้สัมพันธ์ที่เกิดขึ้นกับหญิงสาว เป็นเพียงแค่ความใคร่…ไม่ใช่ความรัก ทว่าความหวานล้ำที่ได้ลิ้มลอง กลับติดตรึงใจจนอยากสัมผัสมันอีกซ้ำ ๆ ... “หวังว่าเธอจะเข้าใจว่าเรื่องนี้เป็นแค่ความสุขชั่วคราว” “หนูทราบดีค่ะ คุณภัทรไม่ต้องห่วงว่าหนูจะคิดเกินเลย” “ก็ดี ฉันก็หวังไว้แบบนั้น”

ชาตินี้คิดว่าตัวเองคงไม่เหมาะกับการได้รับรักดี ๆ หรือความจริงใจจากใคร จนกระทั่งได้เจอ...เขา // "คุณธีร์คะ...ได้โปรดให้หนูเป็นคนโปรดด้วยนะคะ หนูอยากเป็นคนพิเศษ อยากเป็นคนที่สำคัญสำหรับใครบ้าง" "รสชาติการเป็นคนโปรดของผมมันอาจจะอร่อยมากนะครับ" "..." "แต่มันก็มีสิ่งที่ต้องแลก ไม่งั้นผมก็เสียเปรียบแย่" "ค่ะ หนูยอมแลกทุกอย่าง" "คุณเกรซรู้ไหมครับ มาพูดกับผมแบบนี้จะคืนคำทีหลังไม่ได้แล้วนะ... เพราะผมคงไม่ยอม"

"อยากเป็นเมียฉันจนตัวสั่นขนาดนี้ งั้นก็ช่วยทำหน้าที่เมียให้ดูหน่อยสิ ถ้าทำไม่ได้...ก็ไสหัวไป!" --- สำหรับเธอ... เขาจะใจร้ายแค่ไหน...แต่เธอก็เต็มใจยอมรับ สำหรับเขา... เธอไม่มีค่าอะไร...แต่ทำไมใจกลับเริ่มรู้สึกเปลี่ยนไป

"ถ้าไม่ชดใช้ด้วยเงิน... งั้นเธอก็เอาชีวิตมาแลกซะ" เขาเหมือนคนไม่มีหัวใจ ฉากหน้าเธอก็แค่ลูกหนี้และคนไม่สำคัญ แต่เบื้องหลังกลับนอนกอดก่ายกันบนเตียงทุกคืน ใจร้ายที่สุดก็คือเขา แต่รักที่สุดก็คือเขาเช่นกัน

“เพียงแค่เธอต้องการ และมอบชีวิตให้ฉันนับจากนี้…” เสียงทุ้มเอ่ยอีกครั้งอย่างสุขุมแต่แฝงความจริงจัง “ฉันก็สามารถให้ทุกอย่างกับเธอได้” “ฉันจะไปกับคุณค่ะ” ---- เขา คือ แสงสว่างสุดท้ายสำหรับเธอ เขา คือ คนที่โอบอุ้มเธอจากทุกฝันร้ายที่ผ่านมา เขา คือ คนที่เป็นเจ้าของชีวิตและลมหายใจของเธอ และ เขา คือ คนที่เธอพร้อมจะมอบกายและใจให้ด้วยรัก แต่เธอไม่เคยรู้เลยว่าภายใต้ความอบอุ่นดั่งเจ้าชายขี่ม้าขาวนั้น... เขาร้ายกาจยิ่งกว่าปีศาจ!

เขา…คนที่เคยเป็นรักแรกอันแสนเจ็บปวดของเธอ แต่…ตอนนี้เขาคนนั้นเป็นถึงมาเฟียเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่สุดแสนจะเย็นชา ภายนอกดูโหดร้ายและไม่เคยคิดจะแยแสชีวิตใคร โชคชะตาขีดเส้นให้เขาและเธอได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ด้วยสัญญาแห่งราคะที่จะเกี่ยวพันทั้งคู่จวบจนนิรันดร์ “คุณต้องการอะไรคะ?” “ถ้าฉันบอกว่า…ร่างกายเธอล่ะ?” เขาปรายสายตาเย็นยะเยือก พินิจเรือนร่างของเธออย่างคาดเดาอารมณ์ไม่ได้ “คง มะ ไม่ดี… มั้งคะ?” น้ำเสียงใสเอื้อนเอ่ยอย่างติด ๆ ขัด ๆ กลับกระตุ้นให้เขาแค่นหัวเราะ พร้อมกับเผยยิ้มมุมปาก “ไม่ลองดูจะรู้ได้ไง?”