คุณธีร์ได้โปรด

ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจที่เต้นระรัวดังอยู่ภายในคล้ายกับว่าแทบจะหลุดออกมาในขณะที่เรียวขาก้าวไปข้างหน้า อีกทั้งทางเดินที่เงียบสงัดของเขตพื้นที่บริษัทให้ความรู้สึกที่บีบคั้นจิตใจของหญิงสาวไปในตัว หวังว่าสิ่งที่เธอกังวลคงไม่เกิดขึ้นจริง เกรซ ในชุดมินิเดรสสีพีชสว่าง ย่างกรายด้วยรองเท้าส้นสูงสีเทาเงางามราคาแพงไปตามทางเดิน พร้อมมือเรียวที่กำกระเป๋าถือใบเล็ก สีเงินไว้แน่น ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อเม้มเข้าหากันจนรู้สึกชา สายตาคู่สวยสีดำดุจเพชรสีนิลระยิบระยับมองไปข้างหน้าด้วยใจที่สั่นไหว และพยายามไล่สายตาหาคนที่เธอต้องการพบในเวลานี้ คนที่เธอคาดหวังว่าเขาจะได้ครองคู่กับเธอ คนที่เธอรักและทุ่มเทใจให้เขามาตลอด ตึก... แสงไฟจากห้องทำงานที่เปิดอยู่ถัดไปอีกชั้น ดึงสายตาของเธอให้หันขึ้นไปมอง เธอกลืนน้ำลายอึกหนึ่งลงลำคอที่แห้งผาก คล้ายกับมีลางสังหรณ์ของมัจจุราชกำลังเตือนเธอ แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ เธอยิ่งอยากรู้ อยากเจอ อยากเห็นด้วยตาตัวเอง ไม่รอช้าร่างบางก็ก้าวเดินขึ้นมาจนถึงชั้นบน เธอยืนอยู่หน้าประตูกระจกขุ่นที่มีไฟลอดออกมา ทั้ง ๆ ที่เวลานี้ไม่ควรจะมีใครอยู่ที่นี่ แต่ดูเหมือนว่ามันจะตรงกันข้าม เกรซยังเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดโทร.ออกไปที่เบอร์ปลายสาย โดยที่ยืนมองอยู่ด้านหน้าประตูไปด้วย แต่มันกลับไม่มีคนรับเช่นเดิม... เธอหลับตาลงวูบหนึ่งเหมือนคนที่กำลังเตรียมตัวเตรียมใจกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นต่อไปนี้ มือเรียวชักมือถือกลับลงมาและตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในทันที ใบหน้าสวยมองไปยังโต๊ะทำงานที่ว่างเปล่าภายในห้องขนาดใหญ่ที่เปิดไฟอยู่ การที่เธอไม่เห็นใครในห้องเหมือนจะทำให้เธอผ่อนคลายลง แต่...มันไม่จบแค่นั้น เมื่อเธอได้ยินเสียงหอบหายใจกระเส่าดังมาจากด้านในที่เป็นห้องที่ต่อกัน เป็นส่วนบริเวณสำหรับการทำอาหารชงกาแฟเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับระดับผู้บริหาร หญิงสาวเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อเสียงชายและหญิงดังสลับกันจนฟังไม่ได้ศัพท์ แววตาของเธอเริ่มแดงและร้อนผ่าวคล้ายจะร้องไห้ เมื่อเรียวขาก้าวไปข้างหน้าช้า ๆ และลงน้ำหนักแผ่วเบา จนในที่สุดเธอก็มาถึงต้นเสียงที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม "พะ...พี่พิชญ์!" น้ำเสียงสั่นเครือของเธอที่เอ่ยออกไปดึงความสนใจของชายในชุดทำงาน ที่ตอนนี้เสื้อเชิ้ตของเขาหลุดลุ่ยไม่เรียบร้อย เพราะกำลังนัวเนียกับผู้หญิงอีกคนบนเคาน์เตอร์สำหรับชงกาแฟ “เกรซ!?” “พี่ทำงี้ได้ไง!” น้ำตาของเธอเอ่อล้น อารมณ์ผิดหวังเสียใจและโกรธแค้นปนกันมั่วไปหมด ยิ่งหันไปมองหน้าผู้หญิงอีกนางที่รีบทำท่าใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ยิ่งอารมณ์ขึ้นเพราะหล่อนคือเพื่อนเก่าตัวดี! “นี่มัน...” “เกรซใจเย็นนะ...คือพี่...” ชายหนุ่มที่สลัดตัวออกมาจากผู้หญิงในชุดทำงานตรงหน้า พยายามเดินเข้ามาหาเกรซและเรียกเธอด้วยเสียงอ่อน “พี่พิชญ์ทำงี้กับเกรซได้ไงคะ” “เกรซ คือพี่ไม่ได้ตั้งใจ ฟังพี่ก่อนนะ” เพียะ! ใบหน้าหล่อ ๆ ที่ริมฝีปากยังมีรอยคราบลิปสติกจากการจูบ ถูกตบจนหันไปอีกทางอย่างแรง เหอะ บอกว่าไม่ได้ตั้งใจแต่เห็นตำตาชัดเจน คิดว่าเธอโง่มากขนาดนั้นเลยเหรอผู้ชายคนนี้ เสียทีที่เคยชอบเคยรักมาหลายปี “วันนี้...” เกรซปาดน้ำตาไปมาจนเครื่องสำอางเปื้อนเล็กน้อย “เราจบกันเถอะค่ะ” “เกรซ...” หญิงสาวพูดจบก็รีบหันหลังเดินออกมาทันที เจ็บจี๊ดเข้าไปข้างใน แต่ให้มันเจ็บแค่วันนี้พอ แต่ชายหนุ่มรีบเดินตามมารั้งเธอไว้ไม่ช้าไปกว่ากัน เขาดึงแขนเรียวของเธอไว้ โดยไม่ได้หันกลับไปสนใจอีกคนด้านหลังที่ยืนมองสถานการณ์ด้วยแววตาตื่นตระหนกตกใจ “เกรซฟังพี่อธิบายก่อน” “ต้องฟังอะไรอีกเหรอคะ ทุกอย่างชัดเจนแล้วค่ะ ชัดเจนมาก ๆ จนเกรซคาดไม่ถึงเลยค่ะ อ้อ...ลืมไปค่ะ เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน ดังนั้นจริง ๆ พี่ก็ไม่ผิดนะคะ” “...” “งั้นเชิญพี่ตามสบายเลยค่ะ เพราะเกรซคงไปต่อไม่ไหว” “เกรซ พี่แค่พลาด” พิชญ์พยายามบ่ายเบี่ยง เขาจับไหล่สองข้างของหญิงสาวไว้พร้อมส่งแววตาเว้าวอน “พี่ไม่ได้พลาดค่ะพี่พิชญ์ พี่ก็รู้ว่ามันเล็งพี่มานานแล้ว” เกรซตวัดสายตาเฉียบที่เอ่อล้นด้วยน้ำตาไปทางคนด้านหลัง “พี่รู้ดีนี่คะ” ผู้หญิงอีกคนด้านหลังสะอื้นขึ้นมาด้วยสีหน้าตกใจและรู้สึกผิด พิชญ์หันไปมองเล็กน้อยก่อนถอนหายใจกับสถานการณ์ตรงหน้า “แต่พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ก็แค่...” “ก็แค่อะไรคะ หรือเพราะพี่ยังไม่ได้เกรซสักที รอเกรซไม่ได้จนต้องไปคว้ามัน” “...” “ไม่ตอบก็เพราะว่าจริงสินะคะ” เกรซกัดฟันแน่น เธอสลัดมือหนาที่จับไหล่มนของตัวเองออกด้วยความรู้สึกสะอิดสะเอียนเกินทน “เกรซทนมองหน้าพี่ไม่ไหวแล้วค่ะ เราจบกันแค่นี้เถอะ” “แต่พี่ไม่อยากจบนะเกรซ” เห็นแก่ตัวที่สุด เกรซนึกในใจ “เรื่องของพี่ค่ะ แต่เกรซจะจบ!”