(แพร)
10.11 am.
พรึบ
ที่นี่สินะ...ฉันเงยหน้ามองร้านกาแฟตรงหน้า มองผ่านกระจกใสเข้าไปเห็นด้านในที่กว้างขวาง มีการตกแต่งที่เรียบง่าย โต๊ะไม้สีอ่อนเรียงห่างกันพอดี ผู้คนแน่นเต็มทุกมุม แต่บรรยากาศกลับดูผ่อนคลายและเป็นกันเอง ทำให้ฉันวางใจได้ว่ามันจะไม่มีอะไรที่น่ากลัวเกิดขึ้น
"ยินดีต้อนรับครับ"
เสียงที่ทักขึ้นตอนฉันเดินเข้าไปทำให้ฉันย่นคิ้วนิดๆ เพราะคนที่ทำตัวคล้ายพนักงานในร้านคือคนที่นัดฉันออกมาในวันนี้
เอเรนคนนั้นนั่นแหละ วันนี้เขาแต่งตัวสบายๆด้วยเสื้อยืดสีขาวสะอาด จับคู่กับกางเกงผ้าชิโน่สีเบจที่พอดีตัว และรองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาด เขาดูสบายๆ แต่มีความเรียบร้อยแบบไม่ต้องพยายาม แต่ก็ยังสะดุดตาคนอื่นๆด้วยความสูงและหน้าตาของเขา
"คุณทำงานที่นี่เหรอคะ?"
"เรียกว่าเป็นงานเสริมดีกว่า พอดีผมเป็นเจ้าของร้านน่ะ...เห็นคุณอยากมาที่ที่คนเยอะๆหนิ...คงกลัวว่าผมจะทำอะไรแปลกๆสินะ"
"ใช่ค่ะ เพราะคุณเป็นคน
